Julidans

Julidans is het zomerfestival op het gebied van hedendaagse dans. Bekende en onbekende choreografen uit Europa, Afrika en het Verre Oosten laten hun maatschappelijk kritisch werk zien. Het festival bestrijkt heel Amsterdam, van de theaters aan het Leidseplein tot het Bijlmer Parktheater.

Lees hier de recensies: Sunset on Mars – Choreograaf: Germán Jauregui | Moving Media – Choreografie: Gideon Obarzanek (Glow) / Kris Verdonck (Duet) | Sutra – Choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui i.s.m. Anthony Gormley en Shaolin Monks

Sunset on Mars – Choreograaf: Germán Jauregui, Dansers: Germán Jauregui en Elena Fokinab
Melkweg, Amsterdam • 3 juli 2009

Het is stil op Mars. Doodstil. In tegenstelling tot de aarde waar we leven in een maatschappij met te veel stimuli. In de geest van het festival Julidans geeft de Spaanse danser/choreograaf Germán Jauregui met Sunset on Mars een uitgesproken visie op maatschappelijke ontwikkelingen. Kunnen we nog wel tot elkaar komen in deze overvloed van informatie?

foto: Borja Ramos

Jauregui verbeeldt onze overvloed aan prikkels en stimuli met een vloer vol open gevallen boeken. In een bijna perfecte rechthoek op de vloer liggen de verschillende maten boeken naast en onder elkaar op een rij. De vergeelde bladzijden van de boeken doen denken aan woestijnzand. De enkele bladzijden die rechtop staan, lijken op verdorde woestijnplanten. Tergend langzaam kruipt Jauregui over het boekenlandschap als de vereenzamende mens op zijn volle planeet. Een steen wijst hem de weg. Even later komt ook de druipnatte Russische danseres Elena Fokinab langzaam het landschap op lopen. Zij vertelt het verhaal over vallende oma’s en oma’s die met hun sterke gebitten in de hoogste takken van bomen blijven hangen. Na haar verhaal gooit ze de stenenlast die ze meedraagt uit haar zakken en perst ze het laatste beetje water uit haar kleren. Fokinab begint zich een weg te banen door het landschap door de boeken één voor één te sluiten. Ook Jauregui begint langzaam een weg te creëren door boeken te sluiten, maar nader tot elkaar komen ze niet.

Dan valt de nacht in en komen vier in het zwart geklede figuren met een licht op hun helm de vloer op. In een razend tempo ruimen de aliens het boekenlandschap op. Wanneer het licht weer aangaat liggen Jaregui en Fokinab verstrengeld op de grond. In stilte rollen de twee dansers over elkaar op de grond. In de zaal van de Melkweg kan je een speld horen vallen. De dansers wisselen na lange scènes van beweging. Het ziet eruit alsof de man en de vrouw moeite doen om tot een diepgaande toenadering te komen, maar dat het niet lukt. Uiteindelijk slagen ze erin om elkaar te ondersteunen, maar nader tot elkaar zijn ze niet gekomen.

Choreograaf Germán Jauregui neemt net te veel tijd voor zijn bewegingen. De afwezigheid van geluid en muziek versterkt het beeld van de vereenzaming van de mens, ondanks de vele informatie en stimuli. De opengevallen boeken op de vloer kunnen geen duidelijkere verwijzing zijn naar onze informatiemaatschappij. Net als de Jauragui moeten we ons een weg banen door alle informatie als e-mail, media en andere informatieverstrekkers. Is dat wel een goede ontwikkeling?

Voor moderne dans hoef je vaak het dansvocabulaire niet te verstaan. De beelden spreken vaak voor zichzelf of hebben zo´n impact dat ze langzaam een verhaal in je hoofd vormen. Voor Sunset on Mars geldt dit niet. De twee dansers blijven voortdurend hun bewegingen herhalen voordat ze overgaan naar een nieuwe beweging die ze ook blijven herhalen. De choreograaf wil aangeven dat de morele en ethische waarden lijken te verdwijnen en in zijn performance lijkt de samenleving af te stevenen op een catastrofe. Maar zonder kennis van het vocabulaire wordt dat niet duidelijk en lijkt het voor een dansleek alsof de dansers hun nietszeggende bewegingen iets te lang blijven herhalen. Doordat de choreograaf ervoor kiest geen muziek te gebruiken, lijken de bewegingen nog langer te duren.    

Net als de voorstelling Sunset on Mars belooft er tijdens Julidans nog een aantal interessante voorstellingen langs te komen. Hopelijk kan de kijker daar wel van genieten zonder van te voren het vocabulaire te leren. (Mariëlla Pichotte)
Terug naar boven