The Boat that Rocked

Er zijn van die projecten die bij voorbaat al bijna niet meer kunnen mislukken en The Boat that Rocked is daar een uitstekend voorbeeld van. Curtis, verantwoordelijk voor Blackadder, maar de laatste jaren vooral bekend geworden als autoriteit op het gebied van het schrijven van Britse romantische komedies (Notting Hill, Love Actually), wilde een film maken over Britse piratenzenders in de jaren zestig. Het was de bloeiperiode van de Britse rock-‘n-roll, maar de preutse BBC weigerde de muziek op de radio te laten horen. Miljoenen luisteraars zochten een uitweg naar de mateloos populaire piratenzenders die vanaf de Noordzee wel de muziek van The Kinks, The Who en Jimi Hendrix afspeelden.

Daarbij kreeg Curtis de hulp van een schitterende cast, met als opvallendste namen Philip Seymour Hoffman (de enige Amerikaan op de boot) en Bill Nighy, eerder erg komisch als bejaarde rockster in Love Actually. Ook de bijrollen, waarin onder andere Kenneth Branagh, Rhys Ifans en Nick Frost in te herkennen zijn, zijn uitstekend gecast en dragen bij aan de zeer prettige sfeer die de film uitstraalt. Het verhaal, of wat daarvoor door moet gaan, draait om Carl (Tom Sturridge), die door zijn moeder om dubieuze redenen naar de boot van zijn peetvader Quentin (Nighy) wordt gestuurd, nadat hij van school is weggestuurd. Eenmaal aangekomen op de boot van Radio Rock, komt hij erachter dat zijn vader, die hij nooit gekend heeft, zich onder de knotsgekke dj’s op de boot bevindt. Zijn verblijf op de boot loopt parallel met de verwoede pogingen van de Britse overheid, onder leiding van minister Dormandy (Branagh), om Radio Rock te verbieden.

Verzameling sketches

Curtis’ achtergrond als sketchschrijver kwam zelden zo duidelijk naar voren als in The Boat that Rocked. De film bestaat in feite uit een verzameling sketches die slechts sporadisch worden afgewisseld met de verwikkelingen van Carl op de boot en het wel en wee van minister Dormandy. Daarmee is gelijk ook het zwakste punt van de film genoemd. Het merendeel van de sketches is erg geestig, maar de film is met zijn 129 minuten veel te lang om voortdurend te kunnen boeien. De film had daarom wel wat extra aandacht kunnen gebruiken aan de montagetafel.

Dat The Boat that Rocked toch leuk blijft, is naast de uitstekende acteurs en regie van Curtis, ook te danken aan de geweldige muziek. De makers hadden de beschikking over vrijwel alle belangrijke klassiekers uit de jaren zestig en maken daar optimaal gebruik van. Als de film even dreigt in te zakken, wordt de kijker al snel weer wakker geschud door de Rolling Stones of de Beach Boys. De muziek is een geweldige illustratie van de anarchistische en losbandige sfeer op de boot van Radio Rock én van de jaren zestig. Afgewisseld met sfeerbeelden van het vaste land, waar miljoenen Britten losgingen op de beste muziek ooit gemaakt, is The Boat that Rocked een film vol levensvreugde en optimisme, zoals we de laatste jaren gewend zijn van Curtis.