Absurde musical

Een groepje muzikanten en acteurs brengen fijne blues ten gehore en al zingend worden problemen geschetst. Lichamelijke kwalen, liefdesverdriet; verteller Porgy Fransen laat weten dat hij overal een oplossing voor heeft. Hij heeft een medicijn dat hij probeert te slijten, als je wilt dan werkt het, is de vrije omschrijving voor deze placebo. De jonge, blonde Isabel verschijnt vol verdriet op het podium en zingt over haar geheime liefde. Ze is door haar vader uitgehuwelijkt maar is verliefd op de donkere Tristao (Libanon) en hiermee begint het verhaal Blackface, een verboden liefdesgeschiedenis.

Stijl

Blackface is een benaming voor een theaterstijl. De oorsprong hiervan ligt in de Verenigde Staten  en het werd door blanke mensen gebruikt om stereotype negerrollen te spelen. Met overdreven geschminkte gezichten werden vooroordelen bevestigd en hiermee werden de stukken vaak als racistisch en kwetsend ervaren. Orkater maakt dan wel gebruik van het Blackface-principe, kwetsend is het niet. Hier en daar rolt er wel een flauwe grap over het podium maar verder is het heel keurig en respectvol zonder te veel vooroordelen. Libanon is de enige met een donkere kleur van zichzelf maar ook hij switcht op een gegeven moment naar blank. De andere acteurs gaan van blank naar zwart en weer terug en gebruiken hiervoor make-up of maskers die ze voor hun gezicht houden.

Multifunctioneel

De acteurs in dit stuk zijn letterlijk multi-inzetbaar. Ze zingen, maken muziek en spelen meerdere rollen. Rogier in ’t Hout spant hierin de kroon door zijn eigen tegenspeler te zijn. Hij vervult zowel de rol van bedrogen verloofde als die van Tristao’s broer. Zijn rechter gezichts- en lichaamshelft is die van een blanke man. De linker die van een donkere man. Door nu eens de ene, dan weer de andere kant van hemzelf naar het publiek te draaien speelt hij in één scène zowel de rol van verloofde als die van de broer van Tristao. Een knap trucje dat niet alleen bewonderenswaardig maar ook uiterst komisch is.

Het decor is erg sfeervol met country en plattelandsinvloeden door de vele houten planken en de ruime opzet. Op de donkere achterwand worden verschillende filmpjes geprojecteerd zoals een rennend paard of een ronddraaiende wereldbol. De houten kratten waar de acteurs en de muzikanten op staan, blijken al snel multifunctioneel als er ook een schutting of een vruchtbare grond van te vormen blijkt.

Eclectisch

Blackface is een eclectische voorstelling waarbij de muziek overweldigend is en de stemmen, vooral die van Dolsma, heel fraai zijn. Fransen, in zijn rollen als onder andere verteller en vader van de bruid, doet het uitstekend en Lies Visschedijk krijgt ook alle aandacht die zij verdient. Op de Tristao die Libanon neerzet kan geen enkele vrouw anders dan verliefd worden en geen man in de zaal die de rondingen van Dolsma niet is opgevallen. Het verhaal kijkt gemakkelijk weg en krijgt halverwege nog een lekker absurdistisch randje als indiaan Wim, gespeeld door Fransen, ten tonele verschijnt. Hierna zakt het verhaal wel wat in omdat er climax op climax volgt en het stuk maar niet lijkt op te houden. Blackface is een muzikaal spektakel dat je vrolijk de zaal doet verlaten. En dat ondanks het droevige, naargeestige en bittere verhaal.