The Prodigy

Vanaf de aftrap ging het goed met The Prodigy. De nineties waren voor de groep een decennium met wereldwijde topalbums, hitnoteringen en grootse tours. De groep is verrassend in zijn soort, de muziek die ze voortbrengt is immers alles behalve mainstream. Desondanks weten zij met hun uptempo breakbeat, gecombineerd met blitse sirenes en opgepitchte vocalen, een enorm breed publiek aan te spreken.

Oud en nieuw

Ook voor een succesnummer als The Prodigy is het echter niet al goud wat er blinkt. Slechte recensies, het verlies van een bandlid en nieuwkomers als Pendulum maken het The Prodigy behoorlijk moeilijk, maar de Britten gooien de handdoek nog niet in de ring. Ze leveren met Invaders Must Die een plaat af met elf pompende en beukende nummers waarop bijna wel bewogen móet worden. Wat opvalt, is de grote aanwezigheid van verwijzingen naar eerder werk van de groep. De psychedelische bliepjes, versnelde samplestemmetjes en typerende ritmes zorgen voor een herkenbaar geluid. Een geluid dat The Prodigy zich in de loop van de tijd eigen heeft gemaakt.

Ondanks de uitstapjes naar de nineties voelt Invaders Must Die absoluut niet gedateerd aan. Integendeel, het is een album wat uitstekend in de hedendaagse tijdsgeest past. De radiohit ‘Omen’ barst bijna uit zijn voegen door het gebruik van rauwe en ongenuanceerde Drum ‘n’ Bass beats, de knallende klanken dringen binnen tot diep in de oorschelp.

Nummers als ‘Take Me to the Hospital’ of ‘Warriors Dance’ zullen naast ‘Omen’ weten te bekoren. Favoriet op Invaders Must Die is tot nog toe ‘World’s on Fire’. Voor deze song lijkt de band nieuw Brits talent als inspiratiebron aangeboord te hebben. De zang- en synthesizerpartijen in het nummer doen namelijk veel denken aan de muziek van Hadouken, een vrij nieuwe groep die met haar muziek momenteel een zijweg van het door The Prodigy aangelegde pad bewandelt. Juist deze frisse geluiden maken het nummer tot een die blijft rondzingen in het hoofd van de luisteraar.

Kanttekeningen

Naast lovende kritieken zullen er echter ook kanttekeningen gemaakt moeten worden bij deze plaat. Een nummer als ‘Thunder’ wordt geplaagd door nare vocalen en een extreem eentonige melodie. Ook afsluiter ‘Stand Up’ doet met zijn spontane blaaspartij af aan de kwaliteit van het geheel en lijkt totaal misplaatst op dit album. Daarmee is het nummer zeker niet de beoogde grande finale van de plaat geworden.

Met Invaders Must Die levert The Prodigy een heerlijk rauwe en vooral stampende plaat af. Een plaat die het ongetwijfeld goed zal doen op feesten en tijdens concerten, maar die zeker niet zo goed is als eerder werk van de groep. Het ontbreekt Invaders Must Die simpelweg aan nummers als ‘Firestarter’ of ‘Out of Space’. The Prodigy geeft de strijd met groepen als Pendulum en Hadouken niet op, maar lijkt toch een klein beetje de bejaarde tussen de pubers te zijn. The Prodigy is vernieuwend af, maar doet wel waar ze goed in is. Een bejaarde die zich niet snel het zwijgen laat opleggen.

Tourdates:
2 juli: Rock Werchter, België