Mad World blijft het topstuk

En hoe zit het dan met de rest van het album? Het eerste dat je meteen te binnen schiet bij het luisteren naar de opener Broke Window is: Paul Simon. En ook verder op de plaat kun je bijna niet om deze vergelijking heen. Ook roept de muziek van Jules associaties op met de folkpop van Counting Crows in nummers als DTLA (Down Town Los Angeles) en The Princess Of Hollywood Way. Jules maakt kortom zeer toegankelijke middle-of-the-road folkmuziek, met hoorbare invloeden uit het verre en nabije verleden. Dit maakt Trading Snakeoil for Wolftickets mooi, rustgevend, doch weinig urgent.

Twee ingrediënten

De zachte stem van Jules past perfect bij zijn dromerige getokkel: zie hier de twee belangrijkste ingrediënten van het album. Helaas gaan die ingrediënten op een gegeven moment wel een keer vervelen. Je kunt de plaat best een paar keer in het geheel beluisteren, maar op den duur slaat de verveling toe. Daar kan geen Mad World of bonustrack meer wat aan veranderen. Wel kent het album een aantal prachtige, zeer ontroerende momenten en een paar echte feelgood-songs, genoeg om Trading Snakeoil for Wolftickets een fractie boven de middelmaat uit te tillen. Nummers als No Poetry, Umbilical Town en Something Else zijn echt de moeite waard en DTLA zal zonder meer een aanstekelijke single worden.

Windeieren

Toch blijft Mad World het topstuk van het album en dat is vooral jammer omdat dit het enige nummer is dat niet door Gary Jules zelf is geschreven. Het zal hem echter geen windeieren hebben gelegd, want de single heeft enorm verkocht. Ook zullen de twee mannen van Tears for Fears er niet slechter van zijn geworden. Wellicht zijn ze er zelfs wel door geïnspireerd, want het gerucht gaat dat Curt Smith en Roland Orzabal weer bij elkaar zijn en dat zij weer een plaat gaan maken. Ik ben benieuwd.