Prêt-a-diner met theater als tussengang

Het aperitief geniet de Palazzo-gast aan een statafel in het al snel bomvolle voorportaal van de theatraal ogende spiegeltent. Deze avond net voor de première bestaat het publiek voornamelijk uit medewerkers van de sponsoren, op hun paasbest uitgedost met jasje-dasje (hij) en flinke stiletto’s (zij). Vermaak is er niet, een modern muziekje uitgezonderd.

De dinerpiste, die pas wordt prijsgegeven als alle voorbereidingen getroffen zijn, ziet er indrukwekkend uit. Een cirkel van grote ronde tafels in de binnenring, een grotere kring van langwerpige tafels er omheen en een vanavond behoorlijk lege loge tegen de bespiegelde buitenwand. Alles in kerstsfeer gedekt, met een uitgebreide selectie (wijn)glazen, glanzende kaarsenkandelaars, etagères met amuses, flessen ‘speciaal voor Palazzo geselecteerde’ olijfolie en niet te vergeten voor iedere bezoeker een zwart onderbord met Palazzo-logo. We zullen weten waar we zijn, zoveel is zeker.

8WEEKLY zit aan de perstafel in de buitenring en heeft vanachter een pilaar redelijk zicht op de bescheiden cirkel midden tussen de ronde tafels, waar illusionist Ramana als opwarmertje een van zijn gekruiste benen vrij in de lucht laat zweven. Dat ronde plateau vormt de vloer voor de artiesten van vanavond, samen met een podium achterin de tent waarop ook de band staat.

Kritische smaakpapillen
De Palazzo-avond bestaat uit het nuttigen van een vijfgangendiner, afgewisseld met komische, acrobatische en illusionistische acts van diverse internationale artiesten.Laten we beginnen met het niveau van het voorgeschotelde voedsel. Dat is stabiel behoorlijk, maar nergens echt verrassend en al zeker niet exquise. Wie een tweegangenhap in een eetcafé gewend is, zal beslist dingen krijgen die hij niet kent en ervan smullen ook nog. Maar wie af en toe aanwaait bij de top-100 uit Lekker, zal z’n kritische smaakpapillen wellicht niet helemaal tevreden kunnen stellen. Hoogtepuntjes: de zachte olijfolie met een bittertje na; de bordeauxrode, boterm

alse biefstuk van ossenhaas en de bijbehorende stevige saus met Marokkaanse kruiden; en toch ook wel de citrus-waterkersmousse uit het dessert, al past die niet bijzonder goed bij de ijzige chocobol waarnaast ze ligt. Dat is meteen een van de minpuntjes: de chocobombe is te groot en bovendien niet puur genoeg en met te weinig mint in de smeuïge kern om echt aan After Eight te doen denken. De lekker zurige amuse-gazpacho heeft maar weinig pit en het voorgerecht van zalmtartaar met smakeloze krab en slechts licht zure limoenmayo is bepaald flauw, net als de motorolieachtige substantie, waar de ansjovis hooguit rap doorheen gezwommen is, onder het sponzige omeletbolletje van het tussengerecht. Wel weer lekker is het bijbehorende beetgare jonge preitje. Dat de witte bonen met gesmolten kaas in het hoofdgerecht op vele borden blijven liggen, is ook al geen best teken.

De laffe smaken in sommige gerechten en de ook wel wat veilige keuzes hebben vast te maken met het feit dat dit menu voor ieders smaak geschikt moet zijn. De komende maanden zullen er niet alleen en al zeker niet voornamelijk fijnproevers aanschuiven. Zoals haute couture geïnterpreteerd wordt tot prêt-a-porter om de draagbaarheid te bevorderen, zo verwordt Ron Blaauws haute cuisine tot ‘prêt-a-diner’ om de gemiddelde smaak te plezieren en de experimenteerdrift van de gemiddelde eter niet te veel te prikkelen.

Rooktablet in vissenkom
Prettig is wel dat tijdens het eten een jazzy livemuziekje het enige vermaak is, zodat je de volle aandacht op je bord kunt vestigen. Het enige theatrale aspect bij het diner is de rooktablet in het kommetje onder het vissige voorgerecht. De gezamenlijke kreet ‘Palazzo!’ bij het optillen van de cloche over het hoofdgerecht doet hooguit denken aan all-inclusive-animatie aan de Mediterrane kust.

Die sfeer hangt ook wel een beetje rond de acts die de theatrale gangen vormen tussen de gerechten door, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat het er in de Turkse hotels vaak beslist amateuristischer en platter aan toe gaat dan in de spiegeltent op het Westergasfabriekterrein. Hoewel: de slotact met bungelde piemels en een poedelnaakte comédienne (de onbetwist grappigste van het stel) is bepaald plat. Maar de gasten gaan dit vanaf heden niet meer zien, want de act is nog voor de première geschrapt na ‘schokkende reacties’ (sic!) van de bezoekers, aldus Misset Horeca over het ophef veroorzakende bericht in De Telegraaf.

Ramana is een van de terugkerende artiesten deze avond. Hij mag misschien een interessant illusionist zijn voor hen die daarvoor warmlopen, hij blaast in zijn begeleidende tekstjes wel erg hoog van de toren over zijn kennis en kunde. En zo tussen de overvolle tafels en talloze andere prikkels vallen zijn niet bepaald spectaculaire trucs aardig in het niet; ze kunnen met moeite de aandacht trekken.

Dat lukt de acrobatische acts beter, met een speciale vermelding voor de twee Oekraïense sterke mannen die voor adembenemende momenten zorgen en de hoepeljuffrouw uit Australië, die beide het niveau van de opgewaardeerde straattheateract met pure kwaliteit ontstijgen. Dat geldt niet voor sommige andere buitelonderdelen. En ook de ‘komische’ intermezzo’s van het Britse mafkezengezelschap kunnen nog wel wat aan scherpte winnen.

Maar ook hier geldt: zal de aandacht voor de theatrale onderdelen bij echte theaterliefhebbers al na de amuse verslappen omdat het het gewoon allemaal net niet is, mensen die niet zo vaak in het theater zitten of van wat makkelijker vermaak houden, hebben vast een aangename(re) avond. Zeker als ze het wijnarrangement van minstens 40 euro per persoon bij het menu hebben genomen. De glazen gaan namelijk goed vol met (lekkere, maar ook al niet erg gewaagde) kwaliteitswijnen die over het algemeen uitstekend bij het eten passen en als prettige bijkomstigheid hebben dat ze alcohol bevatten, de geest enigszins vertroebelen en allengs de sfeer bevorderen.