Liefdevol portretje van de mens in zijn herfst

De aah’s en ooh’s zijn niet van de lucht tijdens Lieke Benders’ beeldende visie op het verliezen van een geliefde, een maatje, van dat wat er altijd gewoon was. Haar Weg! is dan ook een uiterst charmant en liefdevol portretje van twee mensjes die in de herfst van hun leven zijn, maar zich liefst gedragen alsof het altijd lente is. Of je nu jong of oud bent, je houdt binnen no time van dit stel dat het bal opent met de rollatorboogie, dat vervolgens het meubilair uit de muren tovert en dat verder vooral dagelijkse dingetjes doet.

De routine van alledag is bij hen een feestje: koffie drinken, samen (!) een krantje lezen, de was ophangen, de plantjes water geven, Jan Bollen en Inge Liefsoens zitten in hun treffende rol van ouwetjes die van de kleine dingetjes genieten bepaald niet (lang) achter de sansevieria’s. Ze doen, ondanks de stijve gewrichten, alles met een speelse slag en maken overal een lolletje van. Zelfs van het onvermijdelijke gesprek over later, als een van hen onverhoopt mocht wegvallen is een gekke bedoening, met een dramatisch ‘Waarheen, waarvoor’ als hoogtepunt en met water uit de plantenspuit als tranen.

Huilen zul je er niet om, daarvoor is Weg! veel te geestig: het luchtige spel, de choreografie met huisgerei, het decor vol verrassingen, de manier waarop de dingen aan de orde worden gebracht, het pleidooi voor een vrolijk, gelukkig leven met een domper op z’n tijd. Het verzinnen van de tekst op het doodsprentje is zelfs ronduit hilarisch. Maar iets wegslikken of een rillinkje over je rug verduren, ja dat zul je uiteindelijk wel moeten. Het draait er namelijk niet omheen: op het laatst is er voor iedereen de tunnel. En moet degene die overblijft na een flinke snik de draad gewoon weer oppakken, ook al staat er niemand meer aan het andere eindje.