Ere wie ere toekomt
Een groepje vrouwen dat zich na het werk in een textielfabriek in sportkledij hijst om een potje te volleyballen, blijkt een gouden combinatie met een inhumane coach. Het duurt even voordat Les Sorcières de l’Orient op gang komt. Dat is jammer, want het bijzondere van het verhaal wordt later – wanneer er wat meer vaart in zit – des te duidelijker. Julien Faraut regisseerde in 2018 de documentaire John McEnroe: In the Realm of Perfection en schijnt met Les Sorcières de l’Orient wederom de spotlight op een bijzonder moment in de sportgeschiedenis.
Beelden van keurige oude dames die op fluistertoon converseren worden afgewisseld met een mix van futuristische muziek, oude opnames van trainingen en anime fragmenten. Want wanneer het damesteam hoger en hoger in de top terecht komt, worden de volleybalsters vastgelegd als deze schattige tekenfiguren. De diverse anime verhalen hebben allemaal dezelfde insteek: de strenge coach beult de schattige meisjes af. Zelfs voor de Japanse cultuur en werkethiek werden de trainingen als intens gezien. Toch reppen de volleybalsters zelf geen slecht woord over de coach. Ze waren bijna net zo gedreven als de oud-commandoleider die tijdens de Tweede Wereldoorlog met zijn troepen in de jungle wist te overleven. De keiharde trainingen maken van dit onbekende clubje vrouwen landelijke lievelingen en kanshebbers voor wereldtitels en gouden medailles. De ‘heksen uit de Oriënt’ móeten wel bovennatuurlijke gaven bezitten om tegenstanders als de USSR te verslaan.
Nationale trots
De eerste twintig minuten van de documentaire kijken door de traagheid en het herhalen van dezelfde beelden wat lastiger weg. Wat er op het spel staat, wordt echter steeds duidelijker. Ook wordt er meer en meer van het damesteam gevraagd. In een tijd waarin Japan kampte met een slecht imago, rust er druk op de volleybalvrouwen om het land weer wat trots te geven. Helemaal als op de Olympische spelen van 1964 blijkt dat de gouden plak voor judo, een sport door de Japanners zelf geïntroduceerd, naar de Nederlandse Anton Geesink gaat.
Vermakelijk schouwspel
Waar in het begin de afwisseling van filmbeelden en anime wat onwennig is, groeit de samenhang naarmate het verhaal vordert. Tegen de tijd dat de echt spannende wedstrijden worden verslagen, valt het bijna niet meer op dat de shots van het publiek en de coach getekend zijn. De rest van de honderd minuten durende film bevat alle ingrediënten voor een vermakelijk verslag, ook voor iemand die geen volleybalfan is. Julien Faraut weet op een eigenzinnige manier dit bijzondere schouwspel uit de sportwereld te halen en als een mooie film neer te zetten.
Les Sorcières de l’Orient is vrijdag 5 februari te zien tijdens de online editie van IFFR.
