Mooie woorden, weinig mensen
Het Mooie Woorden Festival had alles goed voorbereid. Genoeg flyers en uitnodigingen verstuurd, alles op één locatie voor het gemak en een divers programma voor ieder wat wils. Dat Crossing Border op hetzelfde moment in Den Haag aan de gang was, mocht de pret niet drukken. Noch het koude, regenachtige weer op de betreffende zaterdagavond. Dichters waren er volop en allerhande festiviteiten voor de liefhebbers van mooie woorden.
De vierde editie vond dit keer plaats in het academiegebouw in Utrecht. De decaan van de faculteit Geesteswetenschappen mocht dan ook het festival openen in de aula van het gebouw. Aansluitend waren er optredens van o.a. Alexis de Roode en Paper Tiger. Mooie Woorden stelt zich ten doel literair en cultureel Utrecht te presenteren en te stimuleren, maar beperkt zich niet alleen tot Utrecht. Het programma – waar eerst een week voor werd uitgetrokken, maar nu een weekend – beloofde in ieder geval heel wat moois: poëzie-slams, workshops, optredens, muziek, theater, lezingen en literaire marktkramen.
GiphartOp de oer-Utrechtse Ronald Giphart kwamen redelijk veel mensen af. Hij liet zijn publiek wat paginanummers roepen die hij vervolgens nogal gehaast en hardhandig (hij vouwde zijn boek meermaals dubbel) in zijn paperbackeditie opzocht. Hij las de passages voor alsof hij ze al twintigduizend keer had voorgelezen. Na enkele sombere gebeurtenissen uit zijn gekozen boek Ik omhels je met duizend armen verzuchtte hij dat iemand maar eens een wat vrolijker paginanummer moest roepen. Hij leek het plezier in zijn eigen verhaal geheel verloren te hebben (en ik met hem).
Al Galidi
De driemans folkband Paper Tiger wisselde de optredens in de aula af. De storende akoestiek deed hun muziek geen recht. Al Galidi was zeker de moeite waard ( www.algalidi.com). Deze van oorsprong Irakese dichter wist met zijn gortdroge humor het publiek voor zich te winnen: “Mijn titels zijn vaak langer dan mijn gedicht”, waarschuwde hij waarna hij een gedicht voorlas dat uitblonk in zijn simpele doch rake verbeeldingskracht. En inderdaad met een veel te lange titel. Lees zijn gedicht Regen – wel met een titel in verhouding – voor een indruk:
He regen,
waarom val je hier?
Ben je blind, egoïstisch, ben je gek?
Waarom open je hier paraplu’s
als je daar bloemen kan openen?
Covers & Lieuwma. Foto: Helen Jochems |
In een andere zaal, ongeveer gelijktijdig, zongen Nasja Covers en Michiel Lieuwma over eencellige wezentjes en over een krantenartikel dat ze iemand uit het publiek lieten kiezen. Hun cabareteske liedjes bleken bijzonder geschikte meezingers en bleven nog lang nadeunen in het hoofd. Ze bewezen op overtuigende wijze dat over werkelijk ieder onderwerp een ontroerend of domweg grappig lied geschreven kan worden.
Hanneke van Eijken
Hanneke van Eijken droeg haar tot nu toe ongepubliceerde poëzie voor en bekoorde daarmee het publiek en de boekhandelaren van Savannah Bay en Boek2 die hun literaire kraampjes hadden opgesteld in de foyer. Ze droeg bijvoorbeeld het volgende gedicht voor en vooral de laatste zin is daarvan een pareltje:
Wassenbeeldenmuseum
Ik praat hier wel met de lucht
die op jouw huid rust
op zoek naar aders die nog kloppen
bloed dat stroomt door jouw hart van ijzerdraaddit frame heeft geen geheimen meer
het draagt niets dan alleen
jouw blanke lijf dat
geen afdruk nalaat in het mijnehet moet maar eens gaan waaien
behoed mijn lippen voor marmer, lief
de lucht moet breken van bitterheid
van verse krassen in mijn rug
totdat de striemen in mijn ogen staan
geen wit meer om te zienwant ik kerf geen woorden meer
alleen jouw blanke stilte
is schaduwloos tastbaar op mijn huider wordt hier spinrag tussen lippen geboren
Van een geheel transcendente orde was het optreden van Leine in diezelfde foyer. Terwijl ze het een na het andere prachtige liedje ten gehore bracht was het mij onduidelijk waarom zij niet in de aula stond in plaats van Ronald Giphart. Dan had de akoestiek kunnen bijdragen aan het bescheiden geluid van haar gitaar. Bovendien verdient Leine met recht een microfoon. (www.leine.nl)
Brandende Pen
In een tochtige aula werd door Lava literair tijdschrift (tevens initiatiefnemer van dit festival) de Brandende Pen 2007 uitgereikt aan de Vlaamse Joris Vandecasteele. Zijn tekst ‘Nooit meer vrede’ werd bekroond tot het beste korte verhaal van 2007 door jury-leden Hanneke Groenteman, schrijver Christiaan Weijts, Contactredacteur Erna Staal, Lava-hoofdredacteur Xavier van Leeuwe en literair agent Paul Sebes. Meer dan 300 inzendingen dongen mee naar de prijs. De twintig beste verhalen zijn gepubliceerd in de nieuwste Lava. Vandecasteele won een cursus literair schrijven bij literair agent Paul Sebes (www.lavaliterair.nl).
Magere opkomst
Theatergroep Passevite speelde hun toneelstuk Pantser, een stuk losjes gebaseerd op Nescio’s Dichtertje en De uitvreter, onverstoorbaar voor een handjevol mensen. Dichter Baban had nauwelijks een publiek toen het zijn beurt was voor te lezen (www.dichterbijbaban.nl). Ook David Mulder werd vanwege een magere opkomst afgelast. Jeugdige Kunstbendeleden renden door het academiegebouw. Er zat een man wat verloren in een rode tent omdat niemand in zijn KUUB (lees mysterieus minitheater) plaatsnam. In de verte klonken vaag hip-hop geluiden van de eerste verdieping. Hanneke Groenteman en consorten verlieten na de uitreiking vrijwel meteen het gebouw. De boekhandelaren ruimden hun boeken wat eerder op. Die zondag was er nog een dag met mooie woorden. Misschien met meer mensen om ze te horen?