Saybia werpt suffig imago van zich af
Vorige maand gaf Saybia op Lowlands een voorproefje van hun nieuwe album Eyes on the Highway aan het Nederlandse publiek. Hoewel de nieuwe nummers iets gewaagder leken te klinken, sloten ze naadloos aan bij hun eerdere werk en kregen het publiek moeiteloos achter zich. Saybia gaf een van de leukere optredens van Lowlands. Het hele album, zo blijkt nu, is de moeite meer dan waard.
In 2002 debuteerde Saybia met The Second You Sleep. Zes jaar eerder had de Deense formatie al een eerste teken van leven gegeven met een eerste demo: Saybia. Het duurde vervolgens nog een aantal promo’s en EP’s voordat de band werd opgepikt door de Deense afdeling van EMI. Vanaf dat moment kon de groep rond zanger Søren Huss rekenen op een grote schare fans, waaronder ook vele Nederlandse. Van het eerste album werden maar liefst vijf singles de wereld in geholpen, waaronder het soepele hitje The Day after Tomorrow. Twee jaar later kwam het prima vervolg These are the Days, waarop onder andere de succesvolle singles I Surrender en Brilliant Sky staan. In het maken van ‘de moeilijke tweede’ was de groep dan ook zonder meer geslaagd. Toch komt de band door de ‘softe’ muziek bij veel mensen een beetje saai over. Inmiddels is het 2007 en lijkt de sympathieke groep zelf genoeg te hebben van hun brave imago, getuige het nieuwe album Eyes on the Highway.
Noodzakelijke vernieuwing
 |
| Foto: Erik Refner |
Hoewel de eerste single Angel hier nog niet van getuigt, is de derde Saybia een stuk gewaagder dan de twee voorgaande. De vaandeldragers van de Deense popmuziek lijken iets meer te durven experimenteren met hun instrumenten, hetgeen resulteert in een minder voorspelbaar album. De nieuwe aanpak is belichaamd in Godspeed into the Future: een nummer met tempowisselingen, strakke gitaren, een heerlijke onderhuidse spanning en een gewaagd muzikaal intermezzo. De melodramatische ondertoon die er voorheen zo dik bovenop lag blijft aanwezig, maar voert minder de boventoon op Eyes On The Highway. Muzikaal zijn veel nummers wat spannender geworden, waardoor ze ook na meerdere draaibeurten goed te verteren blijven. Desondanks sluit Eyes on the Highway prima aan bij eerder werk. De band durft zich in ieder geval te vernieuwen, iets wat noodzakelijk lijkt te zijn in de hedendaagse muziekindustrie, waar stilstand hetzelfde is als achteruitgang.
Volwassen
Met de vlottere sound doet Saybia steeds meer denken aan Coldplay. Nummers als Eyes on the Highway en Godspeed into the Future lijken verdacht veel op die van hun genregenoot, met een dragend pianoloopje en een slepende sologitaar. Zelfs Huss’ manier van zingen lijkt meer in de buurt gekomen van Coldplay-zanger Chris Martin. Saybia’s vernieuwing is daarmee vooral een perfectionering van hun geluid binnen de grenzen van het genre.
Eyes on the Highway is een prachtig popalbum geworden, dat wordt gekenmerkt door een zeer volwassen en doordacht geluid, muzikaal afwisselend maar consistent van kwaliteit. Het album staat als een huis, en geeft aan dat Saybia serieus genomen wil worden en klaar is om een volgende stap in hun carrière te nemen.
