Terug op het oude nest

Plots kwamen singer-songwriters als Bob Dylan en Johnny Cash om de hoek kijken. Voor de fans van het eerste uur was dat aanvankelijk even slikken. Het contrast met de eerste twee albums kon haast niet groter. Voor wie zich vooral idenitificeerde met de donkere, psychedelische rock uit BRMC’s beginperiode is er nu goed nieuws: BRMC’s zojuist verschenen vierde album Baby 81 markeert de terugkeer naar het geluid waarmee het allemaal is begonnen; shoegazer die doet denken aan The Jesus and Mary Chain, Spiritualized, The Stone Roses en The Velvet Underground. Na het overdenken van de zonden, na de bezinning, is er nu weer tijd om ouderwets te rocken. Blijkt Howl achteraf gezien toch niet meer dan een tussendoortje te zijn geweest. Wel een allersmakelijkst tussendoortje overigens.

Singer-songwriterplaat

Howl werd opgenomen in de periode dat drummer Nick Jago de band wegens drugs- en drankproblemen tijdelijk had verlaten. Zanger/gitarist Peter Hayes en zanger/gitarist Robert Levon Been, die op de eerste twee albums nog door het leven ging als Robert Turner – Been is de zoon van Michael Been van The Call en wil niet te veel leunen op diens reputatie – spelen hun derde langspeler vol met songs die tot dan toe op de planken zijn blijven liggen. Volgens Been omdat ze niet passen bij de zware BRMC-sound. Als Jago eenmaal is verdwenen, besluiten Hayes en Been het materiaal toch maar onder de vlag van BRMC uit te brengen. Als de opnames zich in de afrondingsfase bevinden keert Jago plotseling terug. Hij zal uiteindelijk zelfs nog op één nummer meedrummen. Vanaf dat moment is ook de oude sound weer in ere hersteld. Achteraf gezien zal Howl de boeken in gaan als de singersongwriter plaat die Peter Hayes en Robert Levon Been altijd al wilden maken.

Ouder en wijzer

Op Baby 81, een titel die verwijst naar de 81e patient die na de tsunami in Azië in het ziekenhuis belandde en symbool werd voor de vele verloren en vermiste kinderen, is de zang van Hayes weer lijzig en hypnotiserend en de muziek wederom melancholisch, donker en dreinend. Opener Took out a Loan had zo op BRMC’s debuutalbum uit 2001 kunnen staan. Het doet sterk denken aan Red Eyes and Tears. Berlin – inderdaad… geschreven in Berlijn – borduurt verder op die vroege BRMC-sound. Weapon of Choice doet denken aan de psychedelische drugspop van Kasabian, Lien on Your Dreams is The Stone Roses ten voeten uit, en de pianopassage van het ingetogen Windows memoreert aan Summer in the City van The Lovin’ Spoonful – later bekend geworden door de cover van Joe Cocker.

Een enkele keer vertilt BRMC zich, bijvoorbeeld in het U2-esque All You Do Is Talk. BRMC en grootse stadionrock, dat gaat niet samen. Maar door de bank genomen is Baby 81 een alleraardigst album. Een album waarop de fuzz en feedback eens niet de overhand hebben gekregen. Bovendien is de zang in vergelijking met de eerste twee albums iets verder naar voren gehaald – ook mannen in zwarte leren jasjes worden wijzer – en ook de songgerichte aanpak van Howl blijkt als je goed luistert toch zijn sporen te hebben nagelaten. Baby 81 combineert het zompige, gruizige geluid van de eerste twee albums, met de melodieuze pop van Howl. Hits als Love Burns, Whatever Happened to My Rock ‘n’ Roll (debuutalbum) of Weight of the World (Howl) levert dat niet op, en de donkere wanhoop van vroeger was misschien net ietsje spannender, maar desondanks zullen de eerste drie van Baby 81, Took out a Loan, Berlin en Weapon of Choice de fans doen watertanden. Whatever happened to my rock ‘n’ roll? Zie hier!