Overweldigende postrock in het spoor des doods

De openingsband We vs Death is qua stijl een goede inkomer voor de hoofdact. De band maakt mooie instrumentale composities met drie gitaren. Op zijn best werkt We vs Death naar hoge climaxen toe, bijgestaan door een aanzwellende trompet in de boventoon als het echt spannend wordt. De mannen hebben een fijn gevoel voor dramatiek, alleen de presentatie is wat houterig. En dan is er nog een act in het voorprogramma. Forget Cassettes is een band, of nee, eerder een prominente dame met karakter en een begeleidingsband. Grote klasse, maar ze zou beter tot haar recht komen als een op zichzelf staande act. Er is in het publiek maar weinig aandacht voor haar hartverscheurende vocale uithalen. Twee acts in het voorprogramma is misschien wat teveel van het goede.

Extase

…And You Will Know Us… Het is niet de eerste keer dat de band uit Texas USA op bezoek is in ons land. Dit keer hebben ze een schat aan nieuw songmateriaal bij zich, afkomstig van hun laatste album So Divided. Er gaat een golf van opwinding door de zaal. Dat is niet voor niks. Er zijn maar weinig postrock bands die hun ontoombare energie zo goed op het publiek
overbrengen. Het is een raadsel hoe deze extraverte band tovert met energie in de zaal, waar de bezoekers vooraan bijna voortdurend extatisch dansen en springen als gekken.

Dreunende paukslagen

Het geluid in Tivoli is aan de harde kant. Dat doet in veel gevallen zeer aan de oren, maar de ervaring bij deze band gaat het gehoor te boven. Het lijkt meer een fysieke ervaring te zijn: de intense muziek spoelt als een vloedgolf over je heen en sleurt je mee de diepte in. De drummer wordt af en toe bijgestaan door een extra trommelaar en iedere paukslag dreunt door in je romp. Toch is deze band qua instrumentatie niet wezenlijk anders dan bijvoorbeeld We vs Death. Ook hier is de hoofdrol weggelegd voor de elektrische gitaren. Daarmee maken ze epische rock die binnen een liedje kan veranderen van melodieuze pop, via opzwepende rock, naar keiharde noise, om opeens te eindigen in verstilde klanken. Post Punk Floyd… zo klinken beide bands, maar verder valt deze muziek niet te labelen.

Post Punk Floyd

Ook vocaal is And You Will Know Us indrukwekkend. De teksten zijn door de harde muziek zo goed als onverstaanbaar, maar omdat ze worden gezongen op schreeuwsterkte en met alle bandleden tegelijk, maakt het weinig uit of je weet waarover ze zingen. Hier komt een oergevoel over, luid en duidelijk. Een gevoel dat op cd veel minder naar voren komt. Het valt op dat de bandleden zich niet beperken tot een eigen vast instrument. Er wordt per nummer heel wat gewisseld van plek, wat een gevoel van eenheid geeft. Toch verliest de hele show geen enkel ogenblik zijn denderende vaart en is het alweer voorbij voordat men er erg in heeft…nu al?

Eenmaal op straat dringt die andere realiteit zich weer op: ME-agenten op iedere straathoek. Het zou nog lang onrustig zijn in de stad.