Canada en Amerika hand in hand
The grass is always greener on the other side. Een gezegde dat ook door het voor mij volslagen onbekende The Besnard Lakes lijkt te worden onderschreven. Het is alsof de Canadezen met hun nieuwe album Are the Dark Horse een ode brengen aan de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Van gevestigde namen als The Beach Boys en The Byrds tot jongelingen als My Morning Jacket en Black Rebel Motorcycle Club, stuk voor stuk komen ze op het bijzonder fraaie Are the Dark Horse voorbij. Daarnaast mogen natuurlijk ook Canadese invloeden als Neil Young en Godspeed You! Black Emperor niet ontbreken. The Clash of the Cultures levert in dit geval een prachtige plaat op die elke liefhebber van tijdloze poprock zal doen watertanden.
De grote namen achter The Besnard Lakes zijn Jace Lasek en Olga Goreas, groot geworden in Montreal, Quebec, de stad die de rechtgeaarde popliefhebber wellicht bekend in de oren zal klinken vanwege hippe bands als Wolf Parade, The Arcade Fire en het postrockfenomeen Godspeed You! Black Emperor. Op Are the Dark Horse krijgen de twee gezelschap van leden van Stars, The Dears, A Silver Mt. Zion en datzelfde Godspeed You! Black Emperor. De verwachtingen die zo’n line-up op voorhand wekt, worden op Are the Dark Horse gelukkig ruimschoots waargemaakt. En hoe.
Psychedelische trip
 |
| Fotografe: Wendy Wong |
Dat muzikale grenzen niet bestaan bewijzen The Besnard Lakes al meteen in het openingsnummer Disaster, waarin het lijkt alsof Neil Young en My Morning Jacket versterking hebben gekregen van The Beach Boys. In één woord: prachtig! Slepender, naar de beste slowcore traditie van bands als Low en Yo La Tengo, maar minstens zo imposant, is opvolger For Agent 13. Daarin klinkt het alsof My Morning Jacket samen met Low de studio in is gedoken voor een In The Fishtank project. Van zoiets kun je als luisteraar natuurlijk nooit genoeg krijgen. Eigenlijk staat het album vol met dit soort psychedelische pareltjes. Zoals bijvoorbeeld het Pink Floydesque And You Lied to Me en het iets zwaardere Devastation, waarbij je het muzikaal moet zoeken in het schemergebied tussen Black Rebel Motorcycle Club en – wederom – Low. De kruitdampen zijn nooit ver weg en zorgen samen met de meditatieve, zich herhalende melodielijn voor een hemelse trip. Waarna het aangenaam verder dromen is op de warme strijkers en de hoge, ijle vrouwenstem van Because Tonight. Als het nummer, een mix van folk, postrock en psychedelica, ook nog eens eindigt met een bombast waar Billy Corgan van The Smashing Pumpkins spontaan de tranen van in de ogen zouden springen, ben ik verkocht. Met Rides the Rails keren de Canadezen vervolgens terug naar het geluid van The Beach Boys, waarna in On Bedford en Cedric’s War ook The Mamas and The Papas en The Byrds nog even langskomen.
Dat zijn een heleboel namen. Waaraan ik op deze plek graag toch nog eentje wil toevoegen; namelijk die van Roy Orbison. Roy Orbison? Ja, Roy Orbison. Niet vanwege de klank van de stem of de melodielijnen, maar vooral door de enorme beker met reverb die in het productieproces over de zang is leeggegooid. Uiteindelijk is de manier waarop The Besnard Lakes achteloos hemelse popmelodieën weten te combineren met experimentele psychedelica, jaloersmakend. De standaard voor 2007 is gezet. Weg met al die übersaaie Engelse eendagsvliegen, lang leve Canada!
Op 28 mei spelen The Besnard Lakes live in Paradiso te Amsterdam.
Erik van Gurp 
Machiel Coehorst 
