Om bang van te worden…

Ghost is het derde wapenfeit van Radical Face, na The Junkyard Chandelier uit 2003 en Robbing The Grave (2004). Ben Cooper brengt werk uit als Radical Face, en hij maakt ook deel uit van Electric President, waarmee hij vorig jaar het eerste album uitbracht. Naast Cooper bestaat dit muzikale duo uit Alex Kane. Enige bekendheid kreeg Electric President door de Amerikaanse televisieserie The OC, in een aflevering daarvan werd het nummer Insomnia gebruikt. De serie staat bekend om het gebruik van onbekendere, alternatieve popmuziek.

Uniek geluid

Zoals de titel al aangeeft gaat Cooper het op Ghost eens lekker hebben over geesten en spoken. Weer eens wat anders dan die eeuwige liefdesliedjes. De ‘gezellige’ spookverhalen worden ondersteund door een veelheid aan instrumenten, ik hoor: keyboard (orgel), accordeon, piano, banjo, gitaar en drums. Een eenmansorkest. Het geluid van Radical Face is uniek en daarom heel moeilijk te vergelijken met andere muziek. Als je toch een referentiekader zoekt kom je mijns inziens uit bij Bright Eyes, en dan de meer duistere nummers. Heel in de verte hoor je ook Elliott Smith en het stemgeluid van Cooper doet een beetje denken aan dat van Brian Molko van Placebo.

Minder toegankelijk

Het album begint met een instrumentaal nummer, Asleep On A Train genaamd, en treffender had hij niet kunnen beginnen. Oppassen dat je niet in slaap valt! Het tweede nummer, Welcome Home, houdt je nog wakker en daarna wordt het lastig. De sfeer op het album is dromerig door het elektronische geluid en de weinig karaktervolle stem van Cooper. Toch is het zeker geen dramatisch slecht album. De composities zijn met uiterste zorg uitgevoerd en de vele instrumenten zijn mooi, er zit alleen weinig tempo in. Ghost is minder toegankelijk dan zijn voorgangers, welke met nummers als Two Ton Voice, Smile en Chewing Bottles makkelijker in het gehoor liggen. Om positief af te sluiten: het artwork van deze cd is werkelijk prachtig.