Stemmig plaatje

Afgezet tegen de singer-songwriters uit de inleiding, valt Loney, Dear enigszins uit de toon. Hij kleurt zijn folky gitaarpopliedjes in met toetsen en een heel arsenaal aan strijk- en blaasinstrumenten. Hierdoor zijn er net zoveel raakvlakken met bijvoorbeeld Sufjan Stevens en The Postal Service als met Nick Drake of Elliot Smith. Ook de geest van nationale trots en Popprijswinnaar Spinvis waart rond op het album.

Eurosonic

Naar verluidt maakte de Zweed Emil Svanängen veel indruk op het Eurosonic festival afgelopen januari. Een innemende en – hoe kan het ook anders – timide jongeman die vol verve zijn semi-akoestische liedjes aan de man bracht in een muisstille zaal. Een aantal critici gaf sowieso al een tijdje hoog op over de man. Een enkeling noemde hem zelfs de grote belofte voor 2007. Hopelijk weegt de druk niet te zwaar op zijn frêle schouders. Het zal niet de eerste keer zijn dat roem de ondergang inluidt van een dolende ziel.

Vlak

Sologne is eigenlijk een oud album. Het is opgenomen in 2004 op een eenvoudige thuisstudio in een zolderkamer – waar hebben we dat eerder gehoord? In 2006 werd het opnieuw gemixt en opgepoetst. Het is het eerste album van de man dat hier officieel uitkomt, hiervoor was het alleen op een eenvoudige cd-r verkrijgbaar via internet. Nu is er een geremasterde versie beschikbaar met een stemmige en sobere hoes. Geremasterd of niet, productioneel is het nog steeds geen hoogvlieger. Het album klinkt vlak en soms erg blikkerig.

Die stem, die stem

Er is geen instrument dat zo’n doorslaggevende stempel heeft op muziek als de menselijke stem. Helemaal in popmuziek, waar de zang vrijwel altijd voorin gemixt wordt. En nu komt het: dat is de reden dat deze release wat mij betreft niet voldoet aan zijn vooruitgesnelde reputatie. Gedurende het grootste gedeelte van Sologne brengt Emil Svanängen zijn teksten met een afgeknepen kopstem, als een gemankeerde Bee Gee. Samen met de vlakke productie zijn dat de twee punten die ervoor zorgen dat dit album niet voldoende overtuigt.

Toen ik een half jaar geleden het album van Adem recenseerde, had ik hetzelfde gevoel als bij deze cd: ik wil het heel graag mooi vinden maar de zang blijft me tegenstaan, ook na herhaaldelijk luisteren. De stembuigingen en de schelle kopstem zijn me teveel. Zo was het bij Adem en zo is het bij Loney, Dear. Hou je wel van de zang van eerstgenoemde, dan kun je Sologne blind aanschaffen. Als je er de kriebels van krijgt, of van kopstemmen in het algemeen, laat je deze cd beter liggen.