Will it blend?

Ook op de rest van het album lijkt het Amerikaanse vijftal de luisteraar met een welhaast nieuwe visie tegemoet te treden. Nog steeds de gecalculeerde metal, ofwel mathcore, die doet denken aan onder andere The Dillinger Escape Plan, maar nu met veel meer stijlinvloeden dan voorheen. Will it blend? lijkt de band zich afgevraagd te hebben in de oefenruimte. Het meest opmerkelijke verschil tussen Elementary en het oude materiaal is de zang van Aaron Wolfe. Zowel brullend als zingend staat hij meer dan zijn mannetje en brengt zo nog meer dynamiek in de muziek.

Vakmanschap

Fotograaf: Colin Marks

Van heftige metalcore tot sfeervolle, aan onder andere Opeth refererende passages. The End doet het allemaal maar eventjes en het lijkt ze ontzettend makkelijk af te gaan. Natuurlijk wordt er ook leuk gespeeld met de maten en blijft ook de mathcore component nog steeds duidelijk aanwezig. De heldere productie voorkomt dat het geheel té vol klinkt, iets wat mij me bij het vorige album nog wel eens deed verslikken. Nu gebeurt me dat met dit album ook. Echter ditmaal niet vanwege de bruutheid, maar juist vanwege het hoorbare vakmanschap van de bandleden.

Eindejaarslijst

Opmerkelijk is de afsluiter van het album, And Always…, een ruim negen minuten durend rustpunt, waarna de cd weer van voor af aan begint (tja, die repeatknop was vrij snel ingedrukt). En ook na tien luisterbeurten blijf je jezelf verbazen. Favoriete nummer? My Abyss. Hierop komt Wolfes stem qua agressiviteit en gedrevenheid prachtig uit de verf. Mooie cleane uithalen die weer meer doen denken aan screamo, en gefrustreerd gebrul dat menig metalcore zanger zal doen slikken. Misschien overdrijf ik wel, maar het zou mij niets verbazen als deze plaat in december hoog in mijn eindejaarslijst staat.