Nachtmerrie in Amsterdam

Dennis van der Horst (Frank Lammers) is een taxichauffeur die samen met zijn broer Marco (Fedja van Huêt) een limousineservice wil opzetten en daarvoor een taxivergunning nodig heeft. Wanneer een aan hem beloofde vergunning wordt verkocht aan een ander, ziet Dennis geen andere oplossing dan zich te wenden tot ome Jan (een verrassende rol voor zanger Henk Poort), een louche crimineel met een grote invloed in de taxiwereld. Dennis kan met behulp van een lening nu eindelijk een vergunning krijgen en een betere, nieuwe taxi kopen. Dan wordt er echter een nieuwe wet ingevoerd, die de markt vrijgeeft en zo Dennis’ net verworven vergunning waardeloos maakt. De schulden stapelen zich op en Dennis komt er op pijnlijke wijze achter wat het betekent om met de verkeerde mensen in zee te gaan.

Rauw Nederland

Nechushtan lijkt een liefde te hebben voor subculturen en het rauwe leven in Nederland. Zo regisseerde zij al eerder de succesvolle serie Dunya & Desie, over twee bevriende meisjes van verschillende achtergronden uit een achterstandswijk, en de film Offers, een blik in de wereld van zelfmoordterroristen. In Nachtrit schept Nechushtan een duistere wereld die nauwelijks nog herkenbaar is als Amsterdam, een nachtmerrieachtige wereld waar niemand te vertrouwen is en agressie de boventoon voert.

De grimmige sfeer die Nechushtan vanaf de eerste scène weet neer te zetten ontstaat mede dankzij de overvloed aan nachtelijke scènes. Vanaf het begin is er een voorbode van onheil te voelen en langzamerhand bouwt die spanning zich op. Het gebruik van handheld camera en het korrelige beeld zorgt daarbij voor een extra laag realisme. Deze stijl, en het feit dat de film gebaseerd is op ware gebeurtenissen, doet denken aan Van God Los, een film met een vergelijkbare schokkende impact.

Op het acteerwerk is eigenlijk niets aan te merken, iedereen is perfect gecast en lijkt zich goed op zijn plaats te voelen in zijn rol. De casting laat wel zien dat er in Nederland een gelimiteerd aantal acteurs wordt ingezet, er duiken constant bekende gezichten op en er wordt niet veel gebruik gemaakt van nieuw talent. Een terzijde echter bij een film die op momenten weet te verrassen met onverwachte en heftig agressieve scènes, maar vooral bewijst dat de Nederlandse film zich steeds beter weet te ontwikkelen, zowel op esthetisch als op acteerniveau.