My Brightest Diamond

Pop en klassiek

Vorig jaar speelde ze nog in het voorprogramma in de begeleidingsband van Sufjan Stevens en ze liet toen haar talenten zien. Ze wist toen maar deels te overtuigen, maar Bring Me the Workhorse overtuigt daarentegen wel degelijk en er kan worden gesproken van een geweldige debuutplaat. Ze bevindt zich op een scheidslijn tussen indie en klassieke muziek; zo weet ze onconventionele songstructuren en klanken te vermengen met klassiek aandoende strijkersecties en crescendo’s.

Onderhuidse spanning

Worden kruipt onderhuids en fluistert, ontroert en bouwt bedachtzaam spanning op. In We Were Sparkling weet ze met een repetitief gitaarpatroon en minimale sfeergeluiden de luisteraar bedachtzaam in haar armen te sluiten. Als ze dan fluisterend zingt I’m afraid to forget you om vervolgens breekbaar over te schakelen naar haar kopstem, zijn de waterlanders niet meer ver weg. Strijkers en blazers zijn prachtig verweven met haar gitaarspel. De transparante productie laat genoeg ruimte voor haar stem. Een veelzijdige stem die deze plaat naar een ontzettend hoog niveau tilt; in Something of an End imiteert ze een telefoon die niet opgenomen wordt, Golden Star is verrijkt met een verrassende uithaal en zo zijn er nog talloze momenten waarop haar stem de luisteraar weet te raken. Het gemak waarmee ze onconventionele melodieën zingt doet denken aan het zangtalent van Jeff Buckley en Nina Simone.

Schoonheid en verlies

De thema’s schoonheid en verlies worden muzikaal versterkt door de duistere en angstaanjagende kraakheldere productie. Wachtend bij de telefoon op de terugkomst van haar geliefde zingt ze: I have saved every piece of paper, Like grocery lists & note cards, To Do lists and race scores, so just in case you change your mind & come back, I’ve kept everything safe. Vrolijk kan de plaat zeer zeker niet genoemd worden, al schuilt er onder al deze duisterheid en een verlangen naar schoonheid. De manier waarop dit verlangen muzikaal wordt gebracht verwarmd.

Niet alles aan de plaat komt perfect uit de verf, het rommelig refrein van Freak Out heeft niet het beoogde resultaat, namelijk om uit te freaken. De herhaling van het refrein haalt de angel uit het onverwacht optreden van de chaos – een klein minpuntje aan deze verder enorm coherente en boeiende plaat. Om het geheel af te maken sluit het donkere artwork met schetsmatige tekenen en sprekende foto’s naadloos aan op de muziek. Met Bring Me the Workhorse levert My Brightest Diamond een album dat meerdere luisterbeurten vereist om zich daarna permanent onder je huid te nestelen, voortdurend schurkend vragende om een nieuwe luisterbeurt.