Verlaat en verstikkend debuut

Sinnbuss Records heeft in de underground een zekere naam opgebouwd als experimenteel label met een voorliefde voor uitgesponnen, jazzy postrock, dwarse noise en knisperende, Duitse elektronica. Plus zo’n beetje alles wat daar tussenin zit. Dan mag je denken aan bands als Seidenmatt, Kinn en Barra Head. Voor de vier jonge Zweden van Alarma Man is het ogenschijnlijk een grote stap voorwaarts ten opzichte van het relatief onbekende Carcrash Records. Dat dit debuutalbum ons een jaar na dato alsnog heeft bereikt is daarvan nog wel het beste bewijs.

Niet gemist

Alarma Man bestaat uit gitarist Calle Fredriksson, basgitarist Niklas Fors, gitarist Viktor Lager en drummer Andreas Litfeldt. Uit welke stad ze komen en wanneer de band is opgericht is mij volslagen onbekend; informatie daarover ontbreekt. Op deze officiële debuut-cd hebben ze de vocalen achterwege gelaten. Op hun Myspace-site staat ook een nummer van de eerder dit jaar verschenen split EP met de band Knife and Ape. Daarop is wel emotionele zang te horen. Het enige wat ik daar verder over wil zeggen is: ik mis het bij deze plaat niet.

Ook zonder zang grijpt de muziek van Alarma Man je bij de strot, misschien nog wel meer dan met zo’n obligate, semi-gekwelde emo-stem erbij. Zelf duiden de Zweden hun muziek trouwens als ‘labyrinth mathpunk’. Het dekt de lading behoorlijk; de afgestompte, staccato gitaarriffs die onophoudelijk nerveus om elkaar heen cirkelen: ze vliegen je als mortiergranaten om de oren. Echt plezierig luisteren is het niet. Rustmomenten zijn aan deze vier ADHD-Zweden niet besteed en aan refreintjes hebben ze een broertje dood. ‘Verstikkend’ is waarschijnlijk nog de beste omschrijving voor de sfeer die dit debuutalbum van Alarma Man uitademt. De band walst en zaagt net zo lang door tot je er horendol van wordt. En dan te bedenken dat dit schijfje nog niet eens 40 minuten klokt. In die tijd krijg je als luisteraar toch nog 10 nummers voorgeschoteld, met veelal flauwe titels als Fell In Love With A Woman Twice My Size, Cheese My Dad en I Am Eleven Years Old, I Have No Animals.

Wat niet wegneemt dat het technisch van zeer hoog niveau is. Ook compositorisch zit het bij Alarma Man wel snor. Ze zouden alleen net iets meer rust in hun donder moeten krijgen. Wellicht dat het met de jaren komt.