Tenminste houdbaar tot?

Meet the Pipettes

Haast beter dan de Beatles zich met Meet the Beatles voorstelden in Amerika, komen de drie goedgebekte en zelfbewuste Engelse dames naar Europa met hun We Are the Pipettes. Gelijk in het eerste nummer van de plaat geven ze aan wat je kunt verwachten: ouderwetse deunen in een nieuw jasje, die hier en daar met lichte punk – en riotgrrl-elementen kracht worden bijgezet. Alsof ze tevens lichtelijk zijn beïnvloed door de hiphop, vallen hun stemmen zingend over elkaar heen. Ze vullen elkaar aan waar nodig op een album dat goed in het gehoor ligt.

Spector

De teksten van Gwenno, Rose en Becki gaan – net als vroeger – vooral over jongens, al is de thematiek iets directer. Bijvoorbeeld in het niets verhullende One Night Stand: “I don’t love you, I don’t want. If you think that this is cruel, you should see what my friends do. Leave me alone, you’re just a one night stand to me“. Ook heeft het album een eigentijdser karakter. Zo klinken The Pipettes soms als tijdgenoten Camera Obscura of nog beter: als Baskervilles, bijvoorbeeld bij het fijne nummer It Hurts to See you Dance so Well. Maar ondanks de eigentijdse klank hebben the Pipettes vooral een grote hang naar de jaren ’60; naar groepen als the Ronettes of the Shangri-La’s. Deze typische Spector-sound wordt echter maar in één nummer echt gehaald; bij Tell Me What You Want. Dan komen de ladingen strijkers en blazers over de frêle dames heen. En dan zijn the Pipettes op een serieus te nemen hoogtepunt.

Zonnig

Op We Are the Pipettes grossieren de dames in een groot aantal onbezorgde niemendalletjes, die enige houdbaarheid hebben. Houdbaarheid totdat de wind uit een andere hoek gaat waaien. Dat kun je ze, zoals gezegd, niet kwalijk nemen: het is het ding dat ze doen en waar ze goed in zijn. We Are the Pipettes moet je gewoon onbezonnen over je heen laten komen. Liggend in de zon. Want voor je het weet…staan de koude wintermaanden alweer voor de deur.