Eén grote desillusie
Één grote illusie is gecreëerd rondom de 7 illusionisten die samen op het toneel staan in de show die meer dan 200 steden in 25 landen heeft aangedaan. Wereldwijd wordt er veel publiciteit gegenereerd rondom de mannen die samen de top van het illusionisme zouden vormen: na het zien van hun show laten zij mij echter gedesillusioneerd achter.
De Portugese ‘meestergoochelaar’ Louis de Matos verwelkomt het publiek in de Franse taal die hij gedurende de show in rap tempo zal blijven bezigen. Hij bijt het spits af met een enorme vermenigvuldiging van goudvissen in de kom die voor hem staat. Bij het optreden van de vingervlugge Zuid-Koreaanse Yu Ho-Jin is het verrassingseffect nog veel sterker: hij blijft maar kaarten uit zijn mouwen toveren die met een enkele beweging van zijn hand de ene na de andere verandering doormaken. Zijn uitgestreken gezicht maakt de act nog mysterieuzer: deze jongeman met zijn magistrale handen blijft verwonderen. Het intermezzo van de Australische ‘ongewone’ Raymond Crowe vertoont zijn komische kunsten met een klassieke stemmetjesact plus dans met het colbert van een toeschouwer. Aan het einde blijkt hij eveneens het schaduwspel goed te beheersen in zijn vertolking van ‘What a Wonderful World’.
Veel van hetzelfde
De Franse Enzo blijkt geheel ongrijpbaar te zijn: keer op keer presteert hij het weer om te verdwijnen en tot slot laat hij zelfs een helikopter op het toneel verschijnen. Helaas kunnen zowel de Amerikaanse ‘ontsnappingskoning’ Krendl als de Britse ‘misleider’ James More hier geen schepje meer bovenop doen: de trucs die zij tonen zijn voor mij oud nieuws en hebben een voorspelbare uitkomst. De eveneens Amerikaanse Ben Blaque vertoont te veel van hetzelfde in zijn scherpschutterij, waarbij zijn wapperende manen hem niet verhinderen steeds weer raak te schieten. Tot slot is de toegift door Yu Ho-Jin er één van het soort dat te weinig getoond is: als hij ineens op zijn kaarten ‘THE ILLUSIONISTS’ en ‘I LOVE PARIS’ laat verschijnen, ervaar ik eindelijk verbijstering.
Roemrucht theater is ongeschikte locatie
De keuze voor het roemruchte Parijse theater Folies Bergère lijkt een strategische: al sinds de 19e eeuw worden hier legendarische shows gegeven door artiesten die geschiedenis hebben geschreven, van Charlie Chaplin tot Josephine Baker. Hier zijn de illusionisten bijna een maand lang te zien, waarna ze in januari en februari Nederland en Vlaanderen bezoeken. De grootsheid die van de toekomstige locaties zoals de Heineken Music Hall in Amsterdam en de Capitole in Gent uitgaan, wordt in niets gevonden in het intieme theater in Parijs waar de grootsheid van sommige trucs teniet wordt gedaan op het kleine toneel.
Videoregistratie is in dit geval overbodig, de toeschouwer bevindt zich al vlakbij het spel, en leidt enkel af van de magische live-ervaring die de presentatie van goochelkunst in een theatrale show beoogt. Het theatrale genie van David Copperfield heeft zichzelf weg gegoocheld en ook het vakmanschap van Houdini is ver te zoeken. Alle publicitaire aandacht ten spijt: als The Illusionists de toekomst moeten vormen, wordt de onttovering van de wereld snel ingezet en blijft het publiek ontgoocheld achter.
