Nieuwe dvd’s

Het Zwijgen
(André van der Hout, Adri Schrover, 2006 • A-Film)

Een haarlok, een veerpontje, een schedel: denk maar niet dat er iets per ongeluk is beland op de set van Het Zwijgen. Elk detail heeft betekenis bij regisseurs Adri Schrover en André van der Hout (De arm van Jezus). In de film onderzoekt Victor Dreisen (Vincent Croiset) een moordlied uit het Drentse dorpje Koekange. Hij raakt geobsedeerd door de drievoudige moord die in het traditionele lied bezongen wordt. De grens tussen heden en verleden vervaagt.

Het geheimzinnige van Het Zwijgen zit hem niet in het moordmysterie: dat blijkt vrij gemakkelijk op te lossen. Juist die symboliek en het bizarre spel met tijd maken van de film een intrigerend sprookje. Van der Hout en Schrover maken daarbij optimaal gebruik van de geheimzinnigheid van de Drentse hei, met haar stugge, zwijgende bewoners, haar witte wieven en haar moordliederen. Archiefmateriaal mengen ze met beelden in stemmige herfsttinten en met grote licht-donkerverschillen.

Dat het bijna onmogelijk is om al die symboliek in een keer te doorgronden, is voor de puzzelaars onder ons een reden de dvd te kopen. Het is ook de enige reden. De enige extra, een making of, is weinig spectaculair. Hoofdrolspeler Vincent Croiset legt nog een keer uit waar de film precies over gaat. “Iedereen in het dorp weet wie het gedaan heeft, maar niemand zegt iets. Daarom heet het, denk ik, Het Zwijgen.” Een gemiste kans, zeker omdat de alternatieven zo voor de hand liggen. Waarom niet een making of van het moordlied, opgeduikeld uit het archief, op muziek gezet door De Kift, gezongen door Nynke Laverman en ingespeeld door een orkest van vijftig man in Praag? Een interessant verhaal, dat wel op de site terug te vinden is. Net als de uitleg van een paar belangrijke symbolen. Waarom ontbreekt dat helemaal? Daar draaide het toch juist allemaal om? (Floortje Smit)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

Fist of Fury (Jing wu men) (Platinum edition)
(Wei Lo, 1972 • Hong Kong Legends/House of Knowledge)

Fist of Fury is met een minieme plot (vechtschoolleerling wreekt tegen de zin van zijn meerderen zijn vermoorde meester) een uitstekend vehikel voor Bruce Lee’s kunsten. De fysieke kracht van zijn vechtstijl wordt magnifiek tentoongespreid in een reeks keiharde, wrede vechtscènes: de spartaanse houding, de geconcentreerde stoten, de oerwoudgeluiden, de krakende botten, de acrobatische sprongen.

Lee’s tweede speelfilm is ook voor de acteur typisch nationalistisch en schaamteloos anti-Japans, wat van Fist of Fury dubieus kijkplezier maakt. De speelduur van het extra materiaal op deze ultieme uitgave is drie keer zo lang als die van de film (voornamelijk een overdaad aan interviews met acteurs en medewerkers over Lee en de film), en weinig daarvan is interessant. Kenner Bey Logan voorziet zoals altijd de film via een audiospoor van een onophoudende stroom weetjes. (Paul Caspers)

El Lobo
(Miguel Courtois, 2004 • A-Film)

El Lobo vertelt het op feiten gebaseerde verhaal van de man (steracteur Eduardo Noriega) die in de jaren zeventig met succes in de ETA infiltreerde. Inzicht in de politieke situatie van de terroristen, het Spanje onder Franco en het Baskische volk geeft de film – afgezien van de ironie van het politieke belang bij het instandhouden van het terrorisme – nauwelijks. Evenmin krijgt de held een degelijk gemotiveerd karakter mee, zodat de emotionele impact miniem blijft. Het personage van de wolf blijft buitengewoon vlak, dus Noriega heeft bar weinig te doen in de hoofdrol.

Wellicht was het een verkeerde keuze om de film door een visieloze tv-regisseur te laten maken. Gemiste kansen dus. Wat rest is een uitstekende reconstructie van het tijdperk en prima suspense in een voor het genre typisch oppervlakkige, brave geschiedenisfilm. Geen extra’s. (Paul Caspers)

Jarhead
(Sam Mendes, 2005 • Universal)

Jarhead schept een alternatief beeld van de Golfoorlog: vers klaargestoomde, strijdlustige Amerikaanse jongens verrichten geen heldendaden, maar moeten maandenlang in de woestijn op een houtje bijten. Ze halen een hoop kattenkwaad uit, vervelen zich een ongeluk en verliezen onderwijl al hun motivatie voor de oorlog.

Aangrijpend wordt deze bittere ironie geen moment, want Mendes koos ervoor elke potentieel dynamische scène te bedelven onder een hippe popsoundtrack en een portie humor. Jarhead heeft dus (wellicht bewust) geen enkele emotionele resonantie: de psychologische destructie van de mariniers wekt louter onverschilligheid op. Wel weer imposant zijn Roger Deakins’ meesterlijke, soms hallucinante beelden van de woestijn.

Mendes is trouwens niet de eerste die een moderne a-romantische legerfilm maakte. Zijn voorgangers brachten het er echter beter van af. Three Kings (1999) was bijvoorbeeld meeslepender, en Gregor Jordans Buffalo Soldiers (2001) was vermakelijker. Beide hadden minder pretenties, en waren met hun ongegeneerd zwarte humor meer ontluisterend dan het op feiten gebaseerde Jarhead. De extra’s op deze uitgave (niet de definitieve, die bij ons wellicht later verschijnt) stellen niets voor, afgezien van twee uitstekende audiosporen, waarin zowel de regisseur als de auteur van het boek waarop de film gebaseerd is hun commentaar geven. (Paul Caspers)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.