Overtuigende ode aan de post-industriële stad
“Blackened Cities Rumble. Strangers Stroll and Lovers tumble.” Met die regels tekst als centraal gegeven presenteert de Belgisch-Italiaanse Melanie de Biasio haar nieuwste compositie Blackened Cities, dat in mei uitkwam op het Franse ‘Le Label’. Het resultaat is een geslaagde mix van jazz en ambient. De zangeres (en tevens fluitiste) zet een overtuigend sfeerportret neer van een post-industriële samenleving waar tegen alle verwachtingen in het leven broeit, en nieuwe hoop tot bloei komt.
Na een abstract en ruimtelijk intro, trekt De Biaso’s zang haar publiek meteen naar de kern van haar muziek. Haar stem is dromerig, maar tegelijkertijd helder en indringend. Langzaamaan vullen drums en piano de soundscapes uit de elektronische instrumenten aan tot een steeds muzikaler en ritmischer geheel. De band drijft en brengt de sfeer van een post-industriële stad tot leven, terwijl Melanie met veel muzikaliteit en soul de leads voor haar rekening neemt. Ze fluistert, zweeft met langgerekte, bijna mystiek aandoende incantaties over de groove, en neemt loopjes met het ritme. Afgewisseld met subtiele psychedelische fluitsolo’s vervult ze de rol van muzikaal epicentrum waar de rest van de band omheen kolkt en stuwt.
Een muzikaal schilderij
Veel van Melanie de Biasio’s muzikale benadering is impulsief, gevoelsmatig. Ze verwijst naar Brian Eno als één van haar invloeden, wat terug te horen is in de ruimtelijkheid van de muziek. De beste manier om Blackened Cities te omschrijven is als een muzikaal schilderij. De Biasio toont ons de grauwe en donkere straten van haar jeugd in Charleroi, en laat ons de schoonheid en de levendigheid zien onder de vervallen industrie uit de 19e eeuw.
Knap is dat de band er in slaagt om elektronische geluiden en live instrumenten zonder enige moeite tot een organisch geheel weet te smeden. De synthesizers vormen het cement tussen de warme klanken van piano, fluit en zang. Het resultaat is een volle en warme sound, schatplichtig aan de gouden jaren van de fusion-jazz.
Geen grote hoogtepunten
Experimenteel of innovatief is Blackened Cities zeker niet. Zowel harmonisch als ritmisch betreedt de band veel betreden paden. Bij momenten zou de muziek niet misstaan als soundtrack voor een jaren zeventig gangsterfilm. Maar hoewel het ‘album’ één lange compositie is van 24 minuten, en nergens echte uitschieters kent, wordt het ook nooit saai. De groove sleept de luisteraar mee op een dwaaltocht langs met roet vervuilde straten en de ruïnes van oude fabrieken. Het zijn het fluitspel en de zang van De Biasio die haar muziek een eigen en unieke ziel geven.
