Jaren zestigje spelen in Rotterdam

Je waant je veertig jaar terug in de tijd. Mannen gaan verkleed als Beatle of Rolling Stone en onder de dames lopen veel Twiggies rond. De kans om een buitenlander tegen het lijf te lopen is groter dan een Nederlander te ontmoeten, want dit festival staat internationaal bekend als een niet te missen beat happening. Elke avond kan men terecht in de Rotterdamse Waterfront voor live bands en dj’s, maar ook overdag worden er non-stop oude plaatjes gedraaid in het café. Door het mooie weer hangen de meeste mensen rond op het terras van het Waterfront Café, waar ze trots hun nieuwe aankopen aan elkaar laten zien, zojuist gescoord op de miniplatenbeurs. Af en toe werpen ze een blik bij het café naar binnen, waar overdag ook bandjes staan te spelen.

Mick Jaggermoves

Een van deze bandjes is The Last Vegas. Ze maken typische jaren ’70-hardrock. Dit past misschien niet helemaal in de line up van het festival, maar als je deze vijf wilde jongens uit Illinois ziet, is op deze band prima het labeltje ‘primitief’ te plakken. En hilarisch eveneens. Hun glam-hardrock, compleet met strak gebroekte, Mick Jaggermoves makende zanger, is zo over the top dat er meer te lachen dan te rocken valt. Nou maar hopen voor ze dat ze het zelf ook grappig bedoelden.

De eerste festivalavond wordt geopend door een jonge nederbietgroep The Madd uit Rotterdam, terwijl de meeste bezoekers buiten in een lange rij staan te wachten op de trage kaartjesadministratie. The Madd brengt met een opvallende perfectie covers van beatgroepen zoals The Pebbles en The Primitives. Er is niets eigentijds aan deze band: strak in het pak en streng in de leer van de sixties. Ook bij de volgende band, The Urges uit Ierland, is dat niet anders. Het enige verschil met The Madd is dat The Urges zich hebben gespecialiseerd in de outcast-look. Verveeld en boos kijkt de roodharige Urges zanger de zaal in en hun muziek laten ze opzettelijk rammelen. Lekker recalcitrant allemaal, maar iets te gespeeld.

Primitive dj

De volgende band, The Strollers uit Zweden, komt stukken authentieker over. Hun vieze garagerock brengen ze verdomd krachtig. Pluspunt: ze zijn bijzonder vriendelijk tegen hun publiek. Minpunt: dit was hun laatste show in deze bezetting…
De afsluiter van dag één, Thee Mighty Ceasars, wordt door iedereen als het hoogtepunt van het festival getipt. Dat komt vooral door de roemruchte voorman Billy Childish, die vooral veel fans verwierf met Thee Milkshakes, maar ook met zijn vele andere bands waarmee hij allemaal belachelijk veel platen produceerde. Met Thee Mighty Ceasars maakt hij rechttoe rechtaan rampestampende R & B. Cildish steelt de show met een soort natuurlijke gekte in zijn stem, een beetje snerend zoals Mark E Smith van The Fall. Hij lijkt er niet echt zijn best voor te doen, maar het publiek wordt er helemaal wild van.

Aarrgh!

Dag twee is opvallend Spaans. Twee Spaanse bands staan op de line up vanavond, waarvan Wau Y los Arrrghs! de opvallendste. Ook de Spaanse fans zijn het opvallendst aanwezig: in hun prehistorische pantervellen slaan ze elkaar de hersens in met opblaasknuppels. Verhalen doen de ronde dat er later eentje uit enthousiasme pardoes de Maas in is gesprongen. Wau y los Arrrghs! brengen mentaal gestoorde en zwaar gedrogeerde garagepunk covers, maar dan in het Spaans. De zanger doet zijn bandnaam eer aan door onophoudelijk “aarrrrrgh!” en “bleeeeech!” te roepen. De gekte slaat onmiddellijk over op de mensen in de zaal.
Maar ze worden pas echt blij van de afsluiter van de nacht: The Cynics uit Pittsburg maken de ultieme garagepunk met aanstekelijke energie. Versterkt door twee leden van de eerdergenoemde The Last Vegas brengen ze een geweldige show die voorbijraast als een bommenwerper. Na afloop van de live optredens is het publiek nog urenlang zoet op de dansvloer met dj’s met namen als Von Bubblegum, Senor Alberto en The Minx.

The Len Price 3

Dag drie. Mensen zijn kapot van de vorige twee dagen zonder slaap en met veel drugs en decibellen, of ze beginnen er net lekker in te komen. Thee Fine Lines uit Springfield trappen de avond af met rammelende sixties rock & roll. Het is altijd heel leuk om kleine jongetjes op het podium te zien. Dan kloppen die typisch puberale teksten tenminste ook een beetje. Maar de band komt net wat talent te kort om te kunnen knallen.
Vervolgens gaan we van piepjong naar heel oud, met de ouwelullenrock van The Beavers uit Groningen. Het is niet echt inspirerend, behalve als je van het Engels met Gronings accent van de zanger houdt. Dat was dan wel weer aardig…

Brits

Het muzikale hoogtepunt van de avond is toch wel de band The Len Price 3 uit Engeland. Het fijne van dit jonge zwart-wit gestreepte trio is, dat ze een persoonlijke, hedendaagse draai geven aan de sixties-beats van toen. Ze zijn poppier dan de meeste bands op dit festival en zo ontzettend Brits, dat het op het jaarlijkse London Calling festival in Amsterdam zeker niet had misstaan. Ook de show is klasse.

De ravage na afloop van het optreden van The Go Nuts

Maar dan de show van The Go Nuts, afsluiter van de laatste avond. Dit is geen gewone band, dit is een belevenis. Ze moeten het niet zo van hun melige rock & rollliedjes hebben, maar des te meer van hun enorme talent voor… foodfight! Tot ver achter in Waterfront is alle apparatuur met plastic afgeplakt, het publiek verzamelt zich afwachtend achter in de zaal en dan kan het geweld losbarsten: stukken stokbrood, chips, cornflakes en slagroom vliegen je tot ver achter in de zaal om je oren. Met gigantische kanonnen zet de band de hele zaal in blauwige walmen poedersuiker. Een gekkenhuis! De rest van de nacht vergrijpen witgepoederde sixties-adepten zich op de dansvloer aan drank, drugs en elkaar, tot de zon weer opkomt.