Dan toch liever Pixar

Het lijkt wel of de tijd op de animatie-afdeling van Dygra heeft stilgestaan. In visueel opzicht stamt Midsummer Dream uit de tijd dat de 3D-technieken van Toy Story nog baanbrekend waren. Naar huidige maatstaven kan dit echt niet meer, zeker niet in vergelijking met het werk van de Amerikaanse concurrenten. De karakters van Dygra bewegen houterig, komen niet tot leven en integreren nauwelijks met de achtergrond. Afgezien daarvan missen ze persoonlijkheid of zijn zelfs ronduit irritant (zoals het trolletje Puck). Acteur Tygo Gernandt en jeugdidool Kim-Lian, die de hoofdrollen in deze Nederlands/Vlaams gesproken versie vertolken, doen dat met weinig overtuiging.

Tenenkrommend

Okee, met een budget dat tien keer zo klein is als dat van bijvoorbeeld Finding Nemo of Madagascar mag je ook geen wonderen verwachten. Het slechtste aan deze film is echter niet de animatie, maar het belabberde scenario. De personages mogen dan wel dezelfde namen hebben als die in Shakespeares komedie, het verhaal is een stuk minder memorabel. Het meisje Helena gelooft niet in sprookjes en zou graag willen dat haar vader, de hertog Theseus, iets minder fantaseerde. Als de hertog ziek wordt besluit Helena, ondanks haar ongeloof, de feeënkoningin op te zoeken die haar vader kan redden. Daartoe moet ze een reis door de Droomwereld maken, een wereld die bevolkt wordt door elfjes en trollen. Voor de kijker is het vooral een reis door gapende plotgaten, half afgemaakte (flauwe) grappen en tenenkrommende dansjes en liedjes. Tegen de tijd dat de finale aanbreekt, is alle samenhang zoek.

Dalí

Valt er dan niets positiefs te melden over Midsummer Dream? Weinig. Het decor van de Droomwereld getuigt van creativiteit en met een beetje goede wil vallen er elementen te ontdekken uit het surrealisme van Salvador Dalí. Dit gecombineerd met het zuurstokachtige kleurgebruik maakt de film visueel aantrekkelijk voor kleine kinderen, maar vanwege de barsten in het verhaal zullen die maar moeilijk hun aandacht erbij kunnen houden. Voor volwassenen valt er sowieso niets te genieten. De films van Pixar en Dreamworks weten meestal beide doelgroepen wel te vermaken, maar regisseur en co-scenarist Ángelo de la Cruz lijkt met Midsummer Dream tussen wal en schip te vallen.

Vreemd genoeg mocht diezelfde De la Cruz onlangs een Spaanse Goya in ontvangst nemen voor de beste animatie. Te vrezen valt dat dat meer zegt over het niveau van de andere inzendingen dan over de prestatie van Dygra Films.