Debuut deel 2

Ter illustratie: het titelloze debuut is, met terugwerkende kracht, verreweg het meest overtuigende album van 2005. De energie, de aanzetten, de sfeer, de emotie, de intense en opwindende gitaren: alles maakte het tot een geweldige, overdonderende, postrockende, shoegaze trip. Niet bijster origineel, maar wel heel goed in elkaar gezet. En hoewel Feerick & co live behoorlijk tegenvallen – temeer omdat de arrogante Feerick niet kan zingen en ze op het podium de spanning van de plaat niet kunnen opwekken – bleef het debuut draaiende en vaak ook.

~

Loftrompetten

En wie Out of the Angeles luistert zal het weten: de loftrompetten vernielden het kleine wonderkind. Het lijkt erop dat de blauwdrukken van het vorige succes ter hand zijn genomen en daarmee is verder gewerkt. Het resultaat laat zich raden: opnieuw fantastische songs, maar met dezelfde soort aanzetten, dezelfde soort sfeer, dezelfde emotie en ook dezelfde opwindende en intense gitaren. En met dezelfde soort rustpunten, op bijna dezelfde plekken. Het enige verschil met de vorige is dat de nodige energie ontbreekt, wat waarschijnlijk komt door het gebrek aan songs als het krachtige Venus in Cancer of het bloedstollende Eighty Eight van het debuut.

Cynisme

Ondanks meer melodie lijkt Out of the Angeles jammer genoeg niet op een volwaardige tweede plaat. Het lijkt eerder verzameling van nummers die de eerste plaat net niet gehaald hebben. De overloop, zoals bij de vorige, ontbreekt meerdere keren en halen hier en daar de spanning uit de plaat. Of, ook plausibel, dit is het enige dat Feerick kan en dan sta je als wonderkind snel met de mond vol tanden. De titel van het nummer A Star is Born lijkt dan ook iets te vroeg gejuicht en waarschijnlijk iets te hoopvol. Maar wie een broertje dood heeft aan cynisme, kan genieten van Await Lightning, In Flight, Cut to Futureshock of van het gehele Out of the Angeles. Want als je van de eerste Amusement Parks on Fire hebt genoten, is dat op zich helemaal niet zo moeilijk.