Mister Middelmaat

.

In dit deel heeft een farmaceutisch bedrijf een middel ontwikkelt om mutanten te ‘genezen’. Het geeft deze superwezens de kans om een normaal leven te leiden zonder voor freak te worden uitgemaakt. Magneto (Ian McKellen), leider van ’the Brotherhood’, een groep krachtige maar weinig menslievende mutanten, is hier fel op tegen. Hij ziet de mutanten als het superieure ras en de zogenaamde homo sapiens als overbodige schepsels. Zijn oude vriend professor Charles Xavier (Patrick Stewart), oprichter van de X-Men, hoopt dat de twee rassen ooit vredelievend naast elkaar zullen leven. Een confrontatie tussen de X-Men en de bende van Magneto is uiteraard onvermijdelijk en wordt uitgevochten op het gevangeniscomplex Alcatraz in de baai van San Fransisco. Als tweede verhaallijn is er nog de wederopstanding van Jean Grey (Famke Janssen) als Phoenix. Zij heeft na haar vermeende dood in X2 een karakterverandering ondergaan, zodat zij nu een duistere en onberekenbare persoonlijkheid is geworden. Daarbij zijn haar krachten tot volle wasdom gekomen, waardoor zij niet alleen de machtigste mutant op aarde is geworden, maar ook een grote bedreiging vormt.

Nieuwe karakters

Naast de bekende superhelden worden er, volgens goed gebruik, ook nieuwe personages geïntroduceerd. Zo is daar Hank McCoy, alias Beast (Kelsey Grammar), een intelligente en erudiete persoon in een blauwe vacht. En bij de tegenstanders van de X-Men ontmoeten we Juggernaut (Vinnie Jones), een reus die als een stormram overal doorheen beukt. Leuke toevoegingen in een al bonte stoet van figuren. De langer meedraaiende figuren maken echter nauwelijks een ontwikkeling door, waardoor ze weinig verassend en wat saai overkomen. Het is dan ook moeilijk om echt met ze mee te leven. Een uitzondering hierop is Phoenix. Jean Grey lijkt bijna volledig te zijn opgeslokt door haar nieuwe persoonlijkheid Phoenix, die zich presenteert als een kwaadaardige godin. Helaas staat zij grote delen van de film wezenloos voor zich uit te staren. Je blijft maar denken: “Wat wil ze nou? Waarom doet ze niets?”

Regisseur Brett Ratner staat in Hollywood bekend als ‘huurling’. Zoek je een gedienstige filmmaker die binnen het budget en binnen de deadline een genrefilm moet afleveren dan is hij je man. Of het nou gaat om een actiekomedie (Rush Hour), een familiefilm (The Family Man) of een thriller (Red Dragon), Brett draait er zijn hand niet voor om. Zijn films leveren geld op en scoren altijd wel gemiddeld. Hij is een regisseur zonder eigen signatuur. Daarom is hij voor studio’s ook een ideale keuze voor vervolgfilms, hij borduurt gewoon voort op eerdere succesvolle delen. Zijn The Last Stand is hierop geen uitzondering. Het is jammer dat hij niet de durf en creativiteit heeft gehad om het verhaal naar zich toe te trekken en naar een hoger plan te tillen. Want dat is wel wat de fans verwachten van een franchise: ieder deel moet de overtreffende trap zijn van zijn voorganger. Singer was wat dat betreft op de goede weg. X-Men was een goede film en X2 een hele goede film. The Last Stand doet helaas weer twee stappen terug.

The Last Stand is niet het glorieuze slotakkoord geworden van een goede reeks; Ratner levert degelijk werk maar helaas niet meer dan dat. Daarbij zijn de acteerprestaties adequaat zonder uitschieters – onder andere door de vlakke dialogen. Verder worden er karrenvrachten aan personages geïntroduceerd die we daarna nog maar mondjesmaat zien terugkeren, waardoor nogal wat verhaallijnen met losse eindjes blijven zitten. De actiescènes zijn natuurlijk wel weer spectaculair en voldoen volledig aan de verwachtingen. Vooral de gevechten van Wolverine zijn een lust voor het oog: hij laat zich weer ouderwets in elkaar meppen om vervolgens zijn tegenstanders aan reepjes te snijden met zijn beroemde klauwen. Voor het eindgevecht zijn kosten nog moeite gespaard. Tientallen personages bevechten elkaar hier in een moordend tempo. Deze scene vormt een mooi slotstuk, dat de X-Men-serie waardig is. Maar de film op zich is er niet mee gered. Voor de fans is het nu wachten op de Wolverine-verfilming die volgend jaar in de bioscopen moet gaan draaien. De regisseur is nog niet bekend, maar de X-Men-liefhebbers slijpen ongetwijfeld al de messen.