Het vijfde studioalbum van Placebo is wat je ervan verwacht

En toch is dat dus niet hoe de vork in de steel zit. Brian Molko blijkt The Kills-zanger Jamie Hince (aka ‘Hotel’) namelijk nog te kennen uit zijn schooltijd en liet diens band al eerder optreden in het voorprogramma van Placebo. Toen voor het puntige Meds een zangeres nodig was, was Hince’s wederhelft, de bevallige Alison Mosshart, een logische eerste keus. Het moet gezegd, het contrast tussen de sexy, zwoele stem van Mosshart en het nasale stemgeluid van Molko pakt goed uit! Geniaal is ook de regel waarmee Mosshart Molko in het refrein met de neus op de feiten drukt: “Baby, did you forget to take your meds?”. Ook REM-zanger Michael Stipe is op Meds van de partij (Broken Promise) al herken je zijn stem dan nauwelijks.

Terug naar vroeger

Meds werd in de zomer van 2004 geschreven in Zuid-Frankrijk en in acht weken tijd opgenomen in de RAK Studios in Londen. Producer Dimitri Tikovoi heeft ditmaal nadrukkelijk geprobeerd om de sfeer terug te krijgen van het debuutalbum. Dat wil zeggen: niet te veel experiment, maar vooral energie! Meds klinkt overigens vrij duister voor een album dat is geschreven in het zonnige Zuid-Frankrijk. Vanwege die duistere sfeer en de gebruikte elektronica doet Meds mij af en toe denken aan Depeche Mode’s laatste album Playing the Angel (Infra Red, intro van Post Blue), terwijl ook Marilyn Manson (het intro van Space Monkey) en zelfs Mogwai (Follow the Cops back Home) nog even voorbij komen.

Tekstueel is er sinds 1997 weinig veranderd; nog altijd zijn het de persoonlijke, neo-romantische teksten waarin Molko verhaalt over verbroken relaties en gekrenkt zelfvertrouwen. Een begenadigd tekstschrijver zal Molko wel nooit worden- vaak neigt het zelfs naar rijmelarij-, maar dat is ook niet waar het bij Placebo om is te doen; waar het Molko wel om gaat, is het neerzetten van een bepaalde sfeer. Iets dat ook nu weer uitstekend is gelukt!

Verrassend constant

In vergelijking met de vorige vier reguliere Placebo-albums kent Meds opvallend weinig albumvullers. Eigenlijk mag alleen het gestaag voortkabbelende In The Cold Light of Morning tot die categorie worden gerekend (al is Follow the Cops back Home ook niet heel erg spannend). Wat dat betreft is dit zonder twijfel één van de meest constante Placebo albums tot op heden. Met als hoogtepunten het melancholieke Pierrot the Clown, het onheilspellende Space Monkey, Broken promise, afsluiter Song to Say Goodbye en de eerste single Because I Want You (waarvan Russel Lissack van het hippe Bloc Party inmiddels een remix maakte).

En toch hou ik een dubbel gevoel over aan deze nieuwe van Placebo. Qua energie haalt Meds het namelijk bij lange na niet bij Placebo’s in 1996 verschenen debuutalbum. De bijna Smashing Pumpkins-achtige, logge riffs van het debuut, ze lijken verder weg dan ooit. Dat wisten we natuurlijk al lang, maar toch had ik even goede hoop toen werd gesproken over de ‘sfeer van het debuutalbum’.