Vega 4 - Niet vernieuwend, wel lekker

Zanger John McDaid in Amsterdam

Missie

Een nieuwe Britse band dus. Met een missie. Welke? Het schrijven van wonderschone popliedjes. Niets meer, niets minder. Grenzeloos optimistische liedjes die de luisteraar een goed gevoel en hoop schenken, zoals de titel van het minialbum Better Life EP al doet vermoeden. Hiermee dringt de vergelijking met de uiterst succesvolle Britpopformatie Coldplay zich onmiddellijk op. Het is immers Coldplay-zanger Chris Martin die te pas en te onpas de woorden “We live in a beautiful world” aanhaalt, de sleutelzin uit het nummer Don’t Panic van hun geniale debuutalbum Parachutes (2000). Een vergelijking die overigens heel aardig opgaat. En niet alleen in tekstueel opzicht. Ook bij de heren McDaid, Gainsford, McLellan en Walker gaan groots opgezette, breed uitwaaierende ballades hand in hand met messcherpe gitaarrandjes. Op het compositorische vlak mist Vega 4 echter de artistieke diepgang en creativiteit om deze vergelijking te rechtvaardigen.

Onterecht

De Britse muziekpers, altijd aan de snelle kant met het aandragen van superlatieven, riep Vega 4 in 2001 postuum uit tot een ideale kruisbestuiving van Muse en Radiohead. Een uitspraak waar zanger John McDaid zich ogenblikkelijk bij aansloot. En waarom ook niet? De zang van McDaid vertoont immers wel enige gelijkenis met de vocals van Thom Yorke. Zeker in een meesterwerkje als Hearing Voices, dat een zelfde angstige, kwetsbare, schizofrene en paranoïde indruk maakt als veel van het latere werk van Radiohead. Maar hoewel dit nummer het talent van componisten McDaid en Walker niet onder stoelen of banken steekt, is de vergelijking met deze Britpopgigant zeker niet terecht. Daarvoor klinkt Vega 4 simpelweg te steriel, te glad en te kil. U zegt? Uitsluitend kunstmatig en gepolijst geknutsel? Nee. Dat zeker niet. De gelijkenis met The Verve is, naar mijn mening, treffender. Een juweeltje als Summertime doet in alles denken aan Richard Ashcroft en de zijnen, uiteraard ontdaan van alle zware, zweverige en broeierige ballast. Kortom; in een hitgevoelig jasje gestoken. Heldere melodielijnen, daar gaat het om! En geef ze eens ongelijk.

Gelikte reclamecampagne

Na het verschijnen van hun debuut-EP gaat het hard met Vega 4. Maar liefst zeven voorname Amerikaanse platenlabels staan voor McDaid, Gainsford, McLellan en Walker in de rij. Het wordt uiteindelijk Capitol Records, omdat deze maatschappij als enige bereid is op het dak van het World Trade Center (!) in New York te tekenen, en daarmee doet Vega 4 beslist goede zaken. De deal trekt internationaal veel aandacht, met als gevolg dat ook in de verschillende thuishavens, Canada, Nieuw-Zeeland en Engeland, de zaken verbazingwekkend snel rond zijn. Een gelikte reclamecampagne moet het gitaarminnende publiek ondertussen klaarstomen voor het grote werk: het debuutalbum Satellites (2002). En nu beginnen de problemen voor Vega 4. De band weet maar geen hit te scoren. En door de traditionele ‘singlecultuur’ in Engeland – de release van een potentieel commercieel succesalbum behoort te worden ingeluid door twee of drie hitsingles – wordt de geplande releasedatum van het album keer op keer uitgesteld. Tenminste, voor de Britse markt. In Amerika, Frankrijk en Duitsland timmert Vega 4 inmiddels stevig aan de weg. En ook Nederland lijkt de Britpopdebutant ontdekt te hebben: de heren – inmiddels met een uitstekende live-reputatie – mochten tijdens Lowlands ’02 hun kunsten vertonen.

Vega 4 is dus een band waar we de komende jaren nog veel plezier aan kunnen beleven. Als we nu de boel maar niet willen overhaasten…