Alweer gemuteerde tieners?

Black Hole is geen superheldenstrip boordevol tieners met superkrachten, het is ook niet het zoveelste horrorverhaal. Hoewel Charles Burns wel uit beide stripthema’s inspiratie heeft gehaald, is Black Hole vooral een intrigerend, beklemmend en origineel verhaal. De donkere tekenstijl van Burns en de grimmige verhaallijn grijpen de lezer bijna letterlijk bij de keel.

Mutaties

Charles Burns kan er niet van beschuldigd worden dat hij met Black Hole een haastklus heeft geleverd. Hij heeft namelijk tien jaar over het boek gedaan en dat is te zien. Elk plaatje klopt en sommige zouden niet misstaan als schilderij. De wijze waarop Burns de gemuteerde tieners weergeeft, zorgt ervoor dat je als lezer medelijden met ze hebt. Tegelijkertijd voel je een zekere afkeer en walging voor deze mismaakte schepsels. De tieners hebben (net als bij de X-Mannen) allemaal een andere mutatie. Een personage heeft bijvoorbeeld alleen een misvormd gezicht, een ander krijgt allemaal gaten in zijn lichaam. De mutaties zorgen ervoor dat je de verschillende tieners uit elkaar kan houden. Erg handig, aangezien Burns nogal wat personages voorbij laat komen in het verhaal.

Ménage à trois

De drie voornaamste karakters in Black Hole zijn de meisjes Chris en Eliza en de jongen Keith. Keith is verliefd op Chris, maar zij ziet hem niet staan. Eliza is weer verliefd op Keith, maar hij heeft vooral oog voor Chris. De liefde van Keith voor Chris werkt Burns goed uit, al doet het een en ander denken aan de stereotypes die je ziet in tienerfilms: de saaie jongen die verliefd wordt op het meest populaire meisje in de klas. Dit meisje op haar beurt gaat om met de populaire, verkeerde jongen. In tegenstelling tot de tienerfilms vinden Keith en Chris elkaar niet. Chris gaat ten onder aan haar liefde voor de verkeerde jongen, terwijl Keith ware liefde vindt bij Eliza.

Drugs

Zoals gezegd speelt Black Hole zich af in de jaren ’70. De tieners gebruiken veel van de in die tijd populaire drugs als wiet en LSD. Keith komt bij tijd en wijle in een ware drugstrip terecht en soms wekt Burns de suggestie dat het hele verhaal een drugstrip is. Toch ontwaakt Keith en merkt hij dan dat de realiteit van zijn bestaan nog vreemder is dan zijn dromen. De tekeningen van Burns lijken soms ook ontstaan te zijn vanuit een LSD trip met zwevende, cirkelende objecten en zogenaamde wormholes. Black Hole is echter geen promotie voor of aanklacht tegen drugsgebruik. Dat de jongeren drugs gebruiken past binnen de setting van het verhaal, net zoals ze naar school gaan of sporten.

Na het lezen van Black Hole blijven er nog vragen onbeantwoord. Burns gaat nergens in op het ontstaan van de ziekte. Tevens is onduidelijk of de ziekte zich over Amerika verspreidt of slechts beperkt blijft tot een klein stadje. Wellicht heeft Burns er expres voor gekozen om niet teveel in te gaan op de wetenschappelijke achtergrond van de imaginaire ziekte. De ziekte is voor Burns vooral een gegeven waarop hij verder borduurt. De lotgevallen van de zieken, daar gaat Black Hole om.

Met Black Hole bewijst Burns dat overbekende onderwerpen als mutatie, tieners en seks toch kunnen resulteren in een intelligent, aangrijpend en spannend verhaal. Dat daarbij het tekenwerk subliem is, is vanzelfsprekend bij werk van Charles Burns.