Zwanenzang (Bellevue Lunchtheater i.s.m. Via Rudolphi)

De voorstelling is gebaseerd op de succesvolle documentaire Grey Gardens uit 1976. Deze indringende film werd zeer goed ontvangen, en de aparte kledingstijl van een van de hoofdpersonen, Little Edie, werd een trend in Amerika. Documentairemakers Albert en David Mysles hadden dan ook een fascinerend gegeven voor hun film.

Opvallend huishouden

Wat een treurige bedoening. Moeder Edith Bouvier Beale en dochter Edith Bouvier Beale, ook wel Big en Little Edie, wonen samen met hun dertig katten in een riant, maar zwaar vervallen landhuis. Slechts twee van de 28 kamers zijn nog bewoonbaar. Het is 1975, moeder is dan bijna tachtig en dochter ver in de vijftig. Voor beiden is het leven wel zo’n beetje over. Ze verslijten de dagen met weemoedig terugkijken en wanhopig verlangen, met elkaar beschuldigen en in de haren vliegen.

Vervreemding

Het leven van de lang geleden beroemde zangeres (Big Edie) en de oude danseres (Little Edie) lijkt op een absurdistisch toneelstuk. Ze converseren niet echt, maar bazelen maar wat; ze springen van de hak op de tak, er is geen causaliteit in hun gesprekken te ontdekken en ze barsten om de haverklap uit in theatraal gezang. Voor een documentaire is dit geen probleem. We accepteren alle excentrieke gekte, omdat het immers de realiteit is die vastgelegd wordt. De montage zorgt verder voor mooie overgangen. Het medium theater kent helaas de luxe van een editor niet. En regisseuse Lidwien Roothaan heeft hier geen alternatief voor kunnen vinden. De actrices spelen alsof ze aan een documentaire meewerken en alsof hun publiek voor de televisie zit. Dit werkt niet, de vervreemding is te groot. Zonde, want juist theater leent zich uitstekend voor meer inleving. Nu wordt je dat onmogelijk gemaakt, en zit je je constant af te vragen hoe het één en ander eruit heeft gezien in de documentaire.

De eeuwige artiest

Fijne momenten in de voorstelling zijn de liedjes. Hoewel moeder de zangeres van de twee is, zingt de dochter vele malen mooier. Tijdens haar performances vergeet je even naar welke voorstelling je kijkt en geniet je met volle teugen van de kleinkunstenares Ellen Pieters. Tijdens het nummer As time goes by bezorgt ze je kippenvel. Als de theatrale danseres Edie is ze ook erg leuk om te zien, met haar belachelijke outfits en de lange doeken om haar kale kop. En even later is ze weer gewoon dochter Little Edie, kibbelend met haar moeder Big Edie, en lacht ze om zichzelf als ze het halve achterdoek naar beneden trekt.

De voorstelling Zwanenzang is nog tot en met 20 mei 2006 te zien. Kijk hier voor een uitgebreide speellijst.