Geoff Farina, Elle Bandita & Zeal

Geoff Farina – Already Told You

Southern Records / Konkurrent 2006

Geoff Farina kennen we natuurlijk als zanger/gitarist van het magnifieke, uit Boston afkomstige jazz-rock trio Karate. Kort geleden bereikte ons plots het bericht dat Farina na twaalf jaar de stekker uit de band had getrokken. Volgens de officiële lezing om de resten van zijn gehoor te sparen, dat door het vele optreden steeds verder achteruit was gegaan. Toch leek de rek er ook zo langzamerhand een beetje uit. Op deze recent bij Southern Records verschenen EP Already Told You vind je vier korte, ingetogen nummers waarbij Farina zichzelf begeleidt op akoestische gitaar. Opener Femmes Damnées blijkt een nieuwe versie van de gelijknamige song van The Secret Stars, een eerder project van Farina en kunstenaar Jodi Buonanno. Een term als jazz-pop – dus zonder de karakteristieke jazzstructuren- is op deze EP nog het sterkst van toepassing. Helaas hebben de vier nummers compositorisch niet al te veel om het lijf. Ook de voor Karate karakteristieke gitaarsoli en het inventieve drumwerk worden node gemist. Wat overblijft is lieve, vlakke jazz-pop zonder enige vorm van urgentie. Hou die centen maar in je zak! [Lennard Dost]

www.southern.com

Elle Bandita – Love Juice

Tocado / Sonic RendezVous 2006

Op het podium schreeuwt, zingt en krijst Elle Bandita er rocklustig op los. Al tapejes in haar sporenrecorder verwisselend houdt de ex-Bad Candy en mede-Riplet de aandacht van het publiek zonder moeite vast. In de tussentijd breekt ze in haar ondergoed het podium bijkans af of pimpt haar show met in leer gehesen seksslaven. Wat werkt zijn haar poses en felle riffs, die de nummers kracht bij zetten. Op plaat valt dat natuurlijk allemaal weg, maar met een beetje fantasie hou je de gedachte vast. Toch valt de leegte van de songs, de teksten en de muziek meer op. Het zes nummers tellende Love Juice blijft wel rocken, bijvoorbeeld bij Cigarette Burn of het AC/DC-achtige B.B.Baby. Ook Shootin’ Around vangt zonder moeite de enorme deuk van het niemendalletje Kloot op. Het orgel, de gitaar en de drumcomputer zijn goed op elkaar afgestemd en worden nooit saai. De stem en teksten, daarentegen, moeten het hebben van de herinneringen aan de concerten. En dat maakt het toch te lastig om dolenthousiast te worden van deze opvallende verschijning. Deze rockende Nederlandse variant van Peaches heb ik liever live. [Niek Hofstetter]

www.ellebandita.com
www.tocado.com

Zeal – Where Ships go by

Eigen beheer 2006

Sinds de vorige EP Moving North (2004) heeft Zeal flink aan de weg getimmerd. NCRV verkoos ze op de Ongekend Talent-website tot talent van de week, ze stonden in de finale van de Winston Popprijs in Amsterdam en ze deden voorprogramma’s voor Seedling, The Spirit that Guides Us en Confuse the Cat. De afgelopen periode onderging Zeal een aantal bezettingswisselingen. Zo kregen ze versterking van een clarinettist en heeft zangeres Yvonne Achterkamp de band inmiddels verlaten. Op Where Ships go by is het toetseniste Gerdien Ten Boer die de vocalen voor haar rekening neemt. Qua klank komen beide stemmen aardig overeen, al zingt Ten Boer duidelijk iets ingetogener. Toch is de sound in vergelijking met de vorige EP niet wezenlijk veranderd: nog altijd maakt Zeal warme, melancholieke pop met postrockinvloeden. Wel is deze nieuwe EP zowel productietechnisch als compositorisch een grote stap voorwaarts ten opzichte van Moving North. Met name de instrumentale postrock van From scratch belooft veel voor de toekomst! In dat nummer doet Zeal vooral denken aan grote namen als Mogwai en Low. Wat mij betreft laten ze die zang in vervolg achterwege. Mocht dat niet stroken met de ambities, dan in ieder geval de raad om kritisch te kijken naar de toch wat saaie, vlakke zanglijnen. En nu maar wachten op dat debuutalbum. [Lennard Dost]

www.zeal-music.com