Poppenliefde: een realistisch sprookje
Theatermaker Ulrike Quade nodigt met haar nieuwe voorstelling MANIACS haar publiek uit om een kijkje te nemen in het leven van een man die verliefd is op een levensechte pop. Het stuk roept vragen op over het ervaren van menselijk geluk en eenzaamheid.
Wanneer het publiek binnenkomt, is acteur Phi Nguyen reeds verwikkeld in een dans met zijn sekspop, Renée. Beide zijn naakt. Ze bevinden zich op een verhoogd wit podium, wat dient als een klinisch witte huiskamer. De dans is echter liefkozend en bijna intiem, alsof Renée een echt mens zou zijn. Phi behandelt haar met veel zorg en respect en het lijkt daardoor alsof hij oprecht van haar houdt. Hij praat zelfs tegen haar en legt aan het publiek uit waarom zij zijn beste ‘relatie’ tot nu toe is – hij kan altijd op haar rekenen en ze spreekt hem nooit tegen. Zijn liefde voor haar en haar liefde voor hem zijn beide deel van zijn fantasie, wat eigenlijk erg sneu is voor hem. Toch is hij gelukkig. Maar was hij dan als vrijgezel in een individualistische samenleving ongelukkig en kon hij zijn bestaan als eenling niet meer aan? De vraag over hoeveel mensen er in de stad chronisch eenzaam zijn, blijkt prangend.
Het paradijs
Tussen de live-scènes van Phi en Renée door wordt er een aantal keer een videoprojectie getoond van de twee ‘geliefden’ in een wonderschone groene omgeving, wat natuurlijk doet denken aan Adam en Eva in het paradijs. De levensechte Renée staart met een levensloze blik de camera in. Phi acteert op een Amerikaanse voice-over, die telkens zijn zinnen begint met ‘I know what you’re thinking…’ Het is een eng realistisch sprookje, welk door Phi (gelukkig) met humor gespeeld wordt.
Subject-object
In haar oudere stukken (zoals The Wall of Munch en Van Gogh) gebruikt Quade haar poppen als personages en verhalenvertellers en speelde zij vaak zelf, maar nu heeft zij meer afstand genomen: ze speelt zelf niet. Aan de andere kant, staat zij juist dichter bij haar eigen materiaal door hedendaagse onderwerpen aan te halen, in plaats van scènes uit de geschiedenis te vertalen naar het heden. De aanwezigheid van de sekspop, die subject en object is in deze voorstelling, creëert transparant en voyeuristisch theater: het publiek mag kijken naar het leven van een geloofwaardige gek.
Randprogramma
Naast de voorstelling is een fotoserie te bekijken van mannen die werkelijk met een pop leven. Samen worden ze geportretteerd op de bank, met andere familieleden – alsof het normaal zou zijn. Samen met een pop een boswandeling maken is al evenmin normaal. Natuurlijk zoekt eenieder zijn of haar geluk op een eigen manier en dat is prima, zolang die anderen niet schaadt, maar dat er zulke schrijnende gevallen van eenzaamheid en obsessie in onze wereld bestaan, is wel degelijk zorgelijk en dat is in deze voorstelling mooi in beeld gebracht.
