Donna Regina

Meevarend op de populariteitsgolf van hippe Duitse bands zoals 2Raumwohnung en Wir sind Helden, dringt Donna Regina steeds meer door tot het Europese clubcircuit en platenkasten. Daarbij hebben ze in Japan ook een aardige voet aan de grond gekregen. In Duitsland zelf timmeren ze al sinds begin jaren negentig aan de weg en wisten ze de laatste tien jaar een trouwe fanbasis op te bouwen.

Donna’s vrinden

Op Slow Killer kregen ze hulp van onder andere de Franse producent en muzikant Bertrand Burgalat en The Orbs Thomas Fehlmann. Burgalat werkte eerder al samen met Depeche Mode, Air en zelfs Michel Houellebecq. Het album is dan ook gevuld met Air-achtige songs, die het wat mij betreft meer moeten hebben van de instrumentale omlijsting dan van de zanglijnen en teksten. Nu wordt bij een rustig golvende band als deze tekst en zang al gauw ondergeschikt gemaakt aan de laidback loungemuziek die we krijgen voorgeschoteld. Er is er hier alles aan gedaan om de luisteraar in een ontspannen blijmoedige stemming te krijgen. De leden van Donna Regina weten wat ze willen en dat is ook te horen. Met vakmanschap is een geloofwaardig album in elkaar getimmerd.

Zing-zeg-gefluister

Toch kon deze band me niet over de gehele linie bekoren. Op een bepaald moment begon de hese fluisterende stem van Regina Janssen me namelijk te ergeren. In hun gehele oeuvre wordt voornamelijk Engels gezongen, steevast met een sterk Duits accent. Net zoals op Slow Killer, waarbij zelfs het Spaanstalige Mirame, miraba wordt aangedikt met de Duitse knauw. Ook met de wetenschap dat Donna Regina al een decennium lang op deze manier verkiest de zangpartijen in te vullen en dat die manier blijkbaar zijn kwaliteit heeft bewezen, komt het op mij over als een gimmick.

Baadt het niet…

Samengevat klinken de nummers op Slow Killer afgerond en compleet. In elk nummer een mooie opbouw, aangevuld met prachtige samples. Oh, was het niet voor haar stem, dan zou dit album mij zo uit de donkere winter naar de zomer kunnen sleuren.