Een optimist met een zwaar hart

In een hoekje van café ’t Oerwoud zit Stef Kamil geduldig op me te wachten. De Antwerpse muzikant, die er ook al een interview met het Belgische badpakkenblad P-Magazine op heeft zitten, is duidelijk tevreden. “Er is een zekere berusting in de band zoals die nu is, met de zangeressen en de percussie erbij. Ik wil die klank dan ook graag even vasthouden. Het is leuk om de mensen te horen zeggen dat we nu echt maturiteit uitstralen. Toch waren de experimenten die we in het verleden zijn aangegaan zeker ook interessant.”

Dagboek van een turbulente periode

De speelse flirts met disco werden nochtans niet door iedereen gesmaakt. Anderen vroegen zich bij het verschijnen van A Song About A Girls dan weer af waar die opgewekte, ietwat absurde kant van Carlens gebleven was. “Tja, you can’t please everybody. A Song About A Girls is een erg persoonlijke plaat, het dagboek van een nogal turbulente periode in mijn leven. Qua kleur zal de volgende cd daarbij aansluiten, maar hij zal toch wel iets meer funky en swingend klinken. Dat vrolijke komt dus wel terug, zij het op een andere manier. Maar mijn plannen veranderen eigenlijk voortdurend” (lacht).

Zo houdt de muziek van Zita Swoon immer het midden tussen melancholie en lichtvoetigheid. “Ik noem mijzelf altijd een optimist met een zwaar hart. Dat dubbele komt ook naar voren in onze songs: ondanks de donkere ondertoon is er altijd wel een lichtpunt. Ik wil me, misschien sinds ik vader geworden ben, niet meer laten opslokken door zwaarmoedigheid. Ik amuseer me en probeer me steeds positiever op te stellen. Muziek maken is ook gewoon superleuk. Meer en meer groeit het besef dat mijn leven een heel goed leven is, en dat ik er dus dankbaar voor moet zijn.”

Daar waar veel zangers al snel zeemzoet klinken, omzeilt Carlens’ tere stem steevast de meligheid. “Ik probeer sentiment altijd een beetje te relativeren. In zijn onlangs uitgebrachte spoken-word-plaat zegt Nick Cave dat het liefdeslied altijd de mogelijke mislukking van die liefde in zich moet houden. Dát maakt liefde inderdaad geloofwaardig en mooi: dat je ondanks dat je weet dat het kan mislopen er toch voor gaat.” Wanneer ik hem daarop vraag of hij een groep als Coldplay kan appreciëren, gaat hij geanimeerd verder: “Totaal niet. Ik gelóóf die mens niet. Ik weet niet waarom, maar ik heb hun eerste plaat wel gekocht. Als ik iemand in de pers hoor zeggen dat hij groter wil worden dan U2, denk ik echt: get a life! Ik gun hen het succes, maar marketing interesseert me niet.”

Schizofrenie

Toch wordt ook Zita Swoon steeds groter. Na de release van A Song About A Girls speelden ze in concertzalen van Rome tot Wenen. Met A Band In A Box zetten ze die krachttoer onvermoeid voort. Zo zijn ze op 16 februari te zien in de Paradiso in Amsterdam, en een dag later in de Rotterdamse Nighttown. “Ik speel heel graag in Nederland. Toch zitten we er in een heel schizofrene situatie: hoewel het live al tien jaar heel goed gaat, volgt de platenverkoop niet altijd. Misschien komt dat doordat Nederland op het vlak van radio minder open is dan België. Op zich zijn er wel goede radiostations, maar ze bereiken niet zo’n breed publiek als Studio Brussel of Radio 1 hier.”

Hoe het er op zo’n tournee aan toe gaat zien we in de reportage A Film About A Band, te vinden op de dvd bij A Band In a Box. Stef Kamil Carlens regisseerde zelf de muziekfragmenten op die dvd. “Ik zou graag concertfilms maken die visueel verder gaan dan het louter registreren van muzikanten, door bijvoorbeeld een collage te maken van animatie en beelden.” Zou hij zich dan ooit aan fictie wagen, zoals Tom Barman deed met zijn film Anyway The Wind Blows? “Nee. Maar Tom gaat hier zo meteen wel verschijnen, we gaan samen naar een concert in Brussel.”
Rond kwart over zeven komt de frontman van dEUS inderdaad het café binnengewaaid. Enkele minuten later haasten de twee vrienden zich langs de Scheldekaaien richting hoofdstad.