De menselijke ziel vertaald door de laptop
Al dagenlang luister ik vol enthousiasme, verwondering en ontroering naar The Cold Nose, het eind 2005 verschenen album van het bizarre New Yorkse studentenduo Department Of Eagles, vroeger bekend onder de naam Whitey on the Moon. Zoals veel bandjes begonnen Iron Chrysalis en Butterfly Emerging, oftewel Daniel en Fred, voor de grap muziek te maken met elkaar. Dat die twee nog steeds veel gevoel voor humor hebben blijkt uit de hilarische website en uit een aantal nummers op het album. Wel een album waarvan het materiaal, eerlijk is eerlijk, al een tijdje de ronde doet. Het gevoel dat deze jongens echter serieus een briljante plaat hebben gemaakt, die iedereen absoluut moet gaan beluisteren, overheerst.
Ervaring op alle fronten
The Cold Nose herbergt in haar veertig minuten korte soundscapes, rocksongs, humoristische hiphop, jazz- en soulinvloeden en iets dat wel wat wegheeft van een ode aan samplegod DJ Shadow. Hoezeer het album in eerste instantie misschien ook doet denken aan een ongeleid projectiel, het geheel steekt wonder boven wonder uitstekend in elkaar. The Cold Nose is een ervaring op alle fronten. Na al die tientallen luisterbeurten heb ik gevoel dat ik eigenlijk nog maar net ben begonnen met het afpellen van de vele lagen die dit album bezit. Zelden hoor je zoveel verschillende kwaliteiten zo goed met elkaar gemixt tot een plaat die je achterlaat in verbijstering. Wat moet je eigenlijk nog met gewone gitaarbandjes wanneer de mogelijkheden blijkbaar zo onbeperkt zijn?