Het einde van een onschuldig tijdperk

In alweer het dertiende album van een van de meest innovatieve bands in het symfonische en progressieve metal genre, zet Kamelot de stijgende lijn van haar vorige album voort. Het vertrek van zanger Roy Khan in 2012 weerhield de band er niet van om vol gas nieuw materiaal te produceren. Met Tommy Karevik vonden ze een nieuwe frontman die perfect bij het geluid van de band paste, wat voornamelijk te danken is aan het bijna identieke stemgeluid. De verandering gaf de band ruimte om zichzelf opnieuw uit te vinden na het nogal middelmatige album Poetry for the Poisoned (2010).

Viering van een mooi apocalyps

Een aantal nieuwe ideeën die hieruit zijn ontstaan, komen tot uiting in het verhaal wat veel weg heeft van een conceptalbum. De ik-persoon is een held die lijdt aan slapeloosheid, wat gevoed wordt door schaduwen om hem heen als de nacht valt. Stemmen in het donker wijzen hem op zijn eigen afgunst, gulzigheid, trots en gierigheid en vertellen hem dat hij uitverkoren is om deze wereld te redden. Hij is in dit verhaal vooral op zoek naar zichzelf en vreest voor zijn leven, vanwege duistere demonen in zijn gedachten. Nu alles en iedereen om hem heen aan het instorten is, bidt hij tot onze Vader voor vergiffenis en roept de andere uitverkorenen bij elkaar voor een revolutie; de laatste oplossing om de wereld nog te kunnen redden.

De band lijkt er met dit album voor gekozen te hebben om zich meer te richten op substantie en karakter in elk lied in plaats van het creatieve proces te belichten van het album als geheel. Hierdoor vallen terugkerende tekstuele elementen op – bijvoorbeeld in ‘My Therapy’ en ‘End of Innocence’ – waardoor ze kracht verliezen in de opbouw van het verhaal. De kleine missers worden goed gemaakt door navigatie op complex muzikaal terrein: de gedetailleerde effecten op keyboard van Oliver Palotai en melodische gitaarpassages van Thomas Youngblood zorgen voor interessante akkoordenprogressies. Dit wordt ondersteund door de goed uitgebalanceerde drums van Casey Grillo en hoekige baslijnen van Sean Tibbetts, wat vaak gepaard gaat met syncopische ritmes.

Muzikaal hoogstandje

Van begin tot eind laat Kamelot zich op haar nieuwe album van de beste kan zien. Stevige uptempo liedjes worden afgewisseld met power ballads en instrumentale tracks. Het science fiction-thema komt helemaal tot zijn recht in ‘Insomnia’. Een goed voorbeeld voor de vernieuwende stijl van de band met duidelijke gitaarriffjes, uitgelichte keyboardmelodieën en een aanstekelijk refrein. Het technische muzikale spel van de heren komt met name tot een hoogtepunt in ‘Veil of Elysium’, terwijl ‘Citizen Hero’ een cinematografische sfeer creëert vanwege het gedramatiseerde orkestrale geluid.

Kamelot staat er in haar reis naar de veilige haven niet alleen voor. Ze wordt bijgestaan door artiesten uit andere symfonische en progressieve metal bands. Rauwe vocals worden gedaan door Alissa White-Gluz van Arch Enemy in ‘Liar, Liar’ en ‘Revolution’ wat het album nét dat agressieve randje geeft wat het nodig heeft. Troy Donockley van Nightwish verzorgt additionele iele harmonische instrumentatie in ‘Under Grey Skies’, waarin Karevik eveneens een duet aangaat met Charlotte Wessels van het Nederlandse Delain. Zij verzorgt ook nog begeleidende vocals op andere tracks.

Metalen meesters

De samenwerkingen geven extra magie om een glimp op te vangen van het licht, wat wel door de grijze wolken heen schijnt. Een sombere toekomst realiseert zich naar aanleiding van nachtmerries, waarin al in geen tijden daglicht meer gezien is. De laatste gelijknamige instrumentale track van het album laat ons in het ongewisse over de afloop van het lot van de held en de duistere wereld.

Het is mede dankzij de unieke hybride tussen melodische metal, progressieve invloeden en referenties naar gothic dat het album zo charismatisch is. De symfonische reis is subliem in elkaar gezet, waardoor we zeker uit kunnen kijken naar de epische manier waarop het vijftal het album live op het podium ten gehore zal brengen later dit jaar.