Thriller zonder verrassingen

Marcus verhuist naar het Amerikaanse plaatsje Asherton wanneer hij het huis van zijn tante erft. Hij wordt verliefd op de dochter van de plaatselijke sheriff die zijn moordlustige neigingen op zware criminelen botviert. Wanneer Marcus het geheim van de sheriff ontdekt moet ook hij vrezen voor zijn leven.

Twee gekken

Ondertussen houdt ook de beruchte seriemoordenaar Francis Ackerman huis in Asherton. De verwantschap die Ackerman voelt als hij Marcus voor het eerst ziet, zorgt ervoor dat hij Marcus wil betrekken in zijn bloedlustige spelletjes. Marcus moet er alles aan doen om niet in de handen van een van deze gekken te vallen.

Het samenzweerderige sfeertje in Ik ben de nacht is zeker vermakelijk. De macht van de sheriff is groot en daarom moet Marcus iedere keer twee keer nadenken voor hij iemand in vertrouwen neemt. Daarnaast is seriemoordenaar Ackerman een fascinerend personage. Zijn vader heeft bij wijze van experiment een moordenaar van hem gemaakt. Bij iedere moord die Ackerman pleegt speelt zijn geweten op, maar uit angst voor zijn overleden, sadistische vader kiest hij toch steeds weer voor het kwaad.

Trucje

Ackerman is echter het enige personage dat diepte krijgt. Andere personages komen niet tot leven en blijven bedroevend vlak. Zelfs hoofdpersonage Marcus leren we – ondanks de vele hoofdstukken die vanuit zijn gezichtspunt zijn geschreven – amper kennen. Sterker nog, Ethan Cross verzwijgt regelmatig belangrijke gedachten en ideeën die personages meer substantie hadden kunnen geven. Ook al lezen we vanuit Marcus’ gezichtspunt, de gedachten die latere plotwendingen zouden kunnen verraden worden achterwege gelaten.

Zo komt het meerdere keren voor dat Marcus in zee gaat met iemand die achteraf een slechterik blijkt te zijn. Marcus’ eerste reactie is dan dat hij dat allang wist. Het doet je afvragen of een andere vertelstijl niet beter had gepast bij het verhaal dat Cross wil vertellen. Nu is het hoofdpersonage eendimensionaal, ongeloofwaardig én het verrassingselement wordt alsnog om zeep geholpen, omdat je het trucje van Cross snel doorhebt.

Voorspelbaar

Er zijn nog meer dingen die Ik ben de nacht voorspelbaar maken. Zo gebeuren er aan het begin van het boek dingen die niet erg logisch zijn en niet goed verantwoord worden. Verdacht natuurlijk, zeker wanneer je een thriller leest en je weet dat de auteur een aantal mindfucks voor je in petto heeft. Wanneer blijkt dat deze gebeurtenissen inderdaad niet zijn wat ze lijken, voert teleurstelling de boventoon. Dat soort dingen stoort te veel om Ik ben de nacht met plezier te lezen. Alle hoop op onverwachte ontknopingen steeds weer de grond ingeboord. En wat is nu een thriller zonder verrassingen?