Hollywood-clichés

Met de komst van schoondochter Jean (Jennifer Lopez) en dochter Griff (Becca Gardner) komt de onderdrukte woede van Einar tot explosie. Het bestaan van een kleindochter zet Einar onder druk. Gedwongen geeft hij hen onderdak. Einar is Jeans laatste optie. Berooid en op de vlucht voor haar ex Gary is de ranch haar laatste toevlucht.

Voorspelbaar

Jennifer Lopez acteert niet overtuigend als een geslagen vrouw op zoek naar stabiliteit en inkomen. Jean vindt een baan als serveerster en flirt ondertussen met de rechtschapen Crane, de plaatselijke sheriff. De kersverse romance krijgt een hoogtepunt in zijn dienstauto – ook geslagen vrouwen hebben liefde nodig – en Jean voorziet de reacties van Griff en Einar. Lopez blijft haar best doen maar helaas is ze na deze scène alleen nog maar Lopez, een kont in een spijkerbroek. Gardner daarentegen zet de onzekere prepuber Griff verfrissend neer. Het schuwe meisje, gewend aan de bizarre vriendjes van moeder, volgt haar eigen inzichten, hunkerend naar een vaderfiguur. Door haar onschuldige vragen komt de waarheid over haar vader boven en ontdooit ze, voorspelbaar, de vijandige Einar. Redford en Freeman acteren zichtbaar meer ontspannen in haar buurt. Vooral de scene waarin het drietal samen eet is grappig omdat Griff hier de krasse knarren confronteert met de gedachten van een elfjarige.

Freeman is een goede sidekick voor Redford. Als Mitch beseft hij het eerst dat het leven op de ranch stilstaat. Hij gaat de strijd aan en Einar voert mokkend zijn bevelen uit. Redford speelt eindelijk eens zijn eigen leeftijd, 68, en is vooral goed op momenten dat hij kwaad is of kortaf naar zijn omgeving.

Opgeslokt in de clichés

Ook al kijkt de film gemakkelijk weg, hij blijft visueel fragmentarisch en onuitgewerkt. Teveel personages hebben een emotionele last. Niet verwonderlijk dat de film twee jaar op de plank is blijven liggen en regisseur Lasse Hallström zich nooit heeft uitgelaten over diva Lopez. Hallström regisseerde ooit My Life as a Dog (1985) en What’s Eating Gilbert Grape (1993), films waarin hij naar Zweedse traditie focust op gecompliceerde, intermenselijke relaties. De latere The Cider House Rules (1999), Chocolat (2000) en The Shipping News (2001) waren al minder, maar nu lijkt hij helemaal opgeslokt door de Hollywood-clichés. Het is te hopen voor Hallström dat hij een andere weg inslaat en inziet dat de foundation van Lopez hem weinig oplevert. Desalniettemin krijgt hij nog een kans omdat hij contractueel vastzat aan Miramax en het voorgekookte script van Mark & Virginia Spragg. Hadden die het abc van schuld en boete opgehangen aan minder karakters dan had de film wellicht een authentiekere dynamiek gehad. Nu is het hoogstens een traktatie voor onze krasse moeders, fans van tranen en melodrama. Wij zitten ons al snel te vervelen en moeten vechten tegen de opkomende slaap.