Tweedehands

Names, Dates & Places begint zoals verwacht. Pastime is een mooi treurig emonummer met een duister jaren tachtig-sfeertje. Het lijkt een goede voorbode voor een mooie, sfeervolle emoplaat te zijn. Helaas gooit Campsite het onverwachts over een hele andere boeg. Ze gaan The Strokes en Franz Ferdinand naspelen! De rest van de cd lijkt een duidelijke poging om op het succes van deze twee bands mee te liften. De twee volgende nummers, Interstate en Parade,zijn overduidelijk gebaseerd op het geluid van The Strokes. Dat laatste nummer en Clean Cut verklappen verder duidelijk invloeden van Franz Ferdinand. Palter klinkt alsof Placebo een nummer van The Strokes covert en In case you want to talk it out heeft hetzelfde ritme dat we zo goed kennen van de nummers van, wederom, Franz Ferdinand.

Kleurloze nummers

Black Disco is het enige track dat je als een echt emonummer zou kunnen bestempelen. Halverwege vervalt het in een slepend gitaarnummer zoals die in de jaren zeventig gemaakt werden. Opvallend is dat dit, het enige nummer dat niet op de jaren tachtig gebaseerd is, het beste van de cd is. Want verder valt er niet erg veel te genieten. Lines Intact begint met een pakkend gitaarriffje maar gaat al snel op in een van de vele kleurloze nummers en Between Buildings heeft te weinig pit om te kunnen boeien. The Killers op halve kracht.

Robert Smith

Nu staan er wel leuke nummers op Names, Dates & Places,maar alles klinkt een beetje tweedehands. En niet zo goed geproduceerd ook (door de Nederlander Minco Eggersman). Hier en daar lijkt het tempo onbedoeld een klein beetje te versnellen of te vertragen. Wel verdient zanger Johannes Nidam een compliment voor zijn mooie, meeslepende zang. Zijn stem lijkt een beetje op die van Robert Smith (The Cure) maar dan met meer volume. Ook muzikaal zijn er nummers die erg aan The Cure doen denken (Small Escape), maar ook invloeden van New Order zijn veelvuldig te horen (Interstate en Between Buildings).

Flirt

Alleen maar verwijzingen en namedropping. Veel recensenten doen dat om interessant te lijken maar nu is dat niet mijn intentie. Er is namelijk weinig over de muziek van Campsite te melden. De cd klinkt namelijk als of je hem al duizend keer gehoord hebt, zeker als je de cd’s van Franz Ferdinand en The Strokes kent. Alleen hebben deze twee bands een veel eigener geluid, nummers met meer originaliteit en melodietjes die veel pakkender zijn. Die originaliteit is waar het aan ontbreekt op Names, Dates & Places. De flirt van emo met jaren tachtig gitaarband lijkt geen ware liefde op te leveren. Een geslaagde mix van jaren tachtig muziek en emo maken is zo makkelijk nog niet. Lukt het wel, dan klinkt het als Bloc Party. Lukt het niet, dan heb je een inspiratieloze cd van The Strokes. Of gewoon Campsite.