Een interview met Frank Giroud - Mijn truc is dat ik geen trucjes gebruik

Quintett is een serie die geïllustreerd wordt door diverse tekenaars en die schijnbare one-shots samenbindt tot één geheel, met daarin natuurlijk de nodige plotwendingen. Giroud heeft geprobeerd het voor de lezer spannend te houden door niet al te voorspelbaar te schrijven. Zoals hij ook eerder in enkele andere series deed, stelt hij regelmatig de plot bij zodat bijvoorbeeld een standaard liefdesgeschiedenis verandert in een verhaal vol intriges. “Ik schrijf niet veel series van dat type,” vertelt Giroud, “Het betreft hier alleen De Tien Geboden, Geheimen en Quintett, en als het er op aankomt vertegenwoordigen die albums maar een minderheid van mijn hele oeuvre. Maar het is waar dat ik die manier van schrijven fijn vind, omdat het mij de voordelen biedt van een one-shot – dat een compleet verhaal is dat in één keer aan de lezer wordt gepresenteerd – én dat van de serie, waarbij je een voldoende aantal pagina’s hebt (in elk geval meer dan bij een one-shot) en waarmee je dus een aanzienlijk rijker universum kan creëren. Een ander nadeel van de one-shot is dat je het verhaal voortdurend interessant moet houden, en dat wil nog wel eens geforceerd overkomen op de lezer.”

Subjectief perspectief

Het inschakelen van meerdere tekenaars dient volgens Giroud meerdere doelen: “Bij De Tien Geboden was het doel de lezer binnen twee jaar de volledige serie te kunnen aanbieden. Bij Quintett was er echter een andere reden voor het gebruik van deze stijlformule. In deze serie geeft elk album een eigen, subjectief perspectief op de verschillende gebeurtenissen. In de albums staat het onzekere karakter van ‘de waarheid’ centraal, het gaat mij om ‘de werkelijkheid’ die altijd versplinterd is. Om die reden leek het me noodzakelijk om elk album door een andere tekenaar te laten illustreren, zodat het verschil in perspectief ook door de beelden ondersteund wordt.”

Bij de eerste twee albums lijkt het doel van Giroud al bereikt te zijn. Zij boden beide een totaal ander beeld van de situaties, maar toch was het allemaal wel herkenbaar. De stijlverschillen zijn ook slechts in die mate aanwezig dat de figuren er weliswaar anders uit zien, maar toch duidelijk dezelfde zijn als in de overige delen. Zo treedt er geen vervreemding op, maar is het toch duidelijk dat je hier de ándere kant van het verhaal ziet. Goed gedaan, net als bij De Tien Geboden.

Dichterlijke vrijheden

Om zijn verhaal zo goed mogelijk van achtergrond te kunnen voorzien, gaat Giroud altijd ter plaatse op zoek naar documentatie. Het verhaal van Quintett speelt zich af in Griekenland, een land dat Giroud zelf graag bezoekt. “Ik had elke willekeurige plaats en elk tijdperk uit kunnen kiezen, aangenomen dat het om een sector ging waar voldoende vage regels en grenzen waren om datgene toe te laten wat men in deel vijf zal ontdekken. Ik heb Macedonië vooral gekozen omdat ik de geschiedenis van deze kleine, neutrale enclave tijdens mijn onderzoeken voor Louis Ferchot tegen was gekomen.” Later vertrouwt hij me nog toe dat hij natuurlijk niet altijd alles helemaal kloppend kan maken, maar dat hij dit wel zoveel mogelijk probeert. In het verleden heeft Giroud al veel gedaan met geschiedenis, en daarom is het nu ook wat makkelijker om geschiedkundige feiten in zijn verhalen te verwerken. Maar zoals hij zelf zegt: het moet er natuurlijk wel bij passen. Het lijkt er op dat die geschiedenis soms toch wel een beetje verdraaid wordt om in zijn verhalen te passen. “Ik hou van de geschiedenis en blijf haar trouw. Maar ik gebruik inderdaad soms wat dichterlijke vrijheden…”

Pionierswerk

Het is Giroud nooit om het geld gegaan. Hij schrijft alleen voor zijn plezier en probeert ook altijd nieuwe dingen uit in zijn verhalen. Het meeste plezier beleeft hij aan het omwerken van een los gedachtenspinsel tot een goedlopend scenario, dat vervolgens ook nog begrijpelijk is voor de tekenaar én uiteindelijk voor de lezer. Hij ziet zichzelf ook wel een beetje als een pionier, maar wát hij daarmee bedoelt blijft helaas in het ongewisse. “Ik heb overigens altijd goed van mijn werk kunnen leven. Sinds De Tien Geboden zelfs meer dan goed! Maar die bestseller heeft niks aan mijn werkwijze veranderd. Integendeel, na het werk van pionier gedaan te hebben is het moeilijk om op een meer klassieke wijze van vertellen terug te komen, of om ‘gemakkelijk’ werk te doen.”

Hij weet ook deksels goed dat hij soms risico loopt met een te experimenteel scenario, maar hij experimenteert gewoon te graag om ermee op te houden. “Dan loop je natuurlijk het risico dat je op het einde niet financieel wordt beloond… maar het verkennen van nieuwe gebieden vind ik toch het allerleukst. Ik gebruik ook nooit trucjes of dergelijke dingen in mijn scenario’s, of nee… eigenlijk wel! Mijn truc is dat ik geen trucjes gebruik, zodat het voor de lezer altijd een verassing blijft wat er gaat gebeuren.” Dat is natuurlijk wel leuk gezegd, maar het lijkt erop dat óók Frank Giroud trucjes gebruikt. Waarom zou hij anders altijd dingen open laten die pas in een later album van een serie verklaard worden..? Inderdaad, ook Giroud kent wel degelijk de nodige (commerciële) trucjes.

Hernieuwde samenwerking

Frank Giroud

Bij het maken van Quintett werd Giroud geholpen door onder anderen Paul Gillon en Giulio De Vita, die hem allebei al eerder assisteerden bij De Tien Geboden. “Deze hernieuwde samenwerking is geen toeval,” aldus Giroud, “ik aanbid deze twee auteurs, en ik wilde graag weer met ze samenwerken… te meer daar wij het altijd zeer goed eens kunnen worden met elkaar.” Toch weet Giroud niet zeker of hij nogmaals een beroep op hen zal doen. “Het hangt er van af wat ik nog voor series wil gaan maken…” Waarschijnlijk zal hij pas echt nieuwe series gaan maken als hij klaar is met alle projecten die nu nog lopen, dus dát kan nog wel even duren. Ook sluit hij niet uit dat hij wederom een serie met diverse tekenaars gaat maken: “Het bevalt me erg goed.”

Wat betreft de toekomst van Quintett is Giroud heel duidelijk: “Na deel vijf is het helemaal afgelopen, alles zal worden verklaard en er worden geen openingen voor spin-offs achtergelaten. Het zal sommigen al zijn opgevallen, maar De Vita tekent niet voor niets steeds de eerste en laatste pagina van de verhalen, daar komt nog iets heel speciaals achteraan in deel vijf…” Op deel vijf moeten we echter nog even wachten. Als alles goed gaat verschijnt dit afsluitende deel eind 2006 en dan zullen we zien of Giroud zijn beloftes waar kan maken. Deel een en twee zijn in elk geval al een mooie start voor een serie die hopelijk even mooi zal eindigen. Wel is het duidelijk dat de mysteries rond deel vijf vooral zijn bedoeld om een hype te creëren, zoals wel vaker het geval is bij dit soort series. Hopelijk stelt het ook écht wat voor; dan zou deze serie zeker een plaats verdienen tussen de andere topseries die de stripwereld tot nu toe voortbracht.