Rolstoelroadmovie
De Belgische cinema doet het beter dan de Nederlandse. Als je kijkt naar de hoeveelheid uitgebrachte films, de kwaliteit daarvan en de internationale prijzen die deze binnenslepen, blijven we mijlenver achter bij onze zuiderburen. Denk maar eens aan Any Way the Wind Blows, aan de films van de gebroeders Dardenne of aan Les Convoyeurs Attendent: zulke mooie films worden er in Nederland weinig gemaakt. Een ander goed voorbeeld hiervan is Aaltra, een aparte komedie van de regisseurs Benoit Delépine en Gustave Kervern.
Een burenruzie loopt behoorlijk uit de hand en de twee knorrige mannen krijgen een tractorongeval. Wanneer ze samen op een ziekenhuiskamer liggen, verliezen de heren langzamerhand hun vijandigheid tegenover elkaar, en tegen de tijd dat ze (beiden in een rolstoel) het ziekenhuis verlaten, zou je van ‘vriendschap’ kunnen spreken. Haast zonder een woord met elkaar te wisselen, gaan ze samen liften en bezoeken ze onder andere motorraces. Wanneer blijkt dat de tractor die het ongeval veroorzaakte niet deugde, ondernemen de twee in hun rolstoelen een bizarre tocht: van Wallonië naar Aaltra, Finland waar de tractorfabriek staat.
Fantastische timing
Het dolle duo belandt in een groot aantal dwaze situaties. Zo vallen de heren op het strand in hun rolstoelen slaap en worden ze pas wakker als het vloed is en ze tot hun schouders onder water staan. Hilarisch is ook de Finse karaoke waar de twee mannen in belanden, of de enorme woedeuitbarsting van de twee heren als ze eindelijk bij de fabriek denken te zijn aangeland. Dan blijkt in de volgende scène dat hun gescheld voor niets was: het was niet de goede fabriek. Ook de manier van filmen biedt een enorme toegevoegde waarde aan de komische siuaties in Aaltra. Vooral de overgangen van de ene scène naar de andere zijn met een fantastisch gevoel voor timing gemaakt, en dragen daardoor veel bij aan de hilarische momenten van de film. Ook duren veel shots langer dan nodig is; vaak loopt een shot nog secondenlang door wanneer de hoofdrolspelers al uit beeld zijn, waardoor je de tijd krijgt om de humor op je in te laten werken.Zwart-wit
Delépine en Kervern spelen zelf de twee hoofdrollen. Ze doen dit op een opvallend ingetogen wijze. Het grootste deel van de film zitten de twee heren rustig in hun rolstoel en er wordt bijna niet gesproken. Hierop wordt slechts één keer een uitzondering gemaakt, bij de woedeuitbarsting, maar voor de rest is Aaltra een oase aan rust en tijd. Dit komt mede doordat de film in prachtig zwart-wit geschoten is en een rustige statische cameravoering kent. Voor de cinefielen biedt Aaltra leuke opvallende inside-jokes. Zo zit er een korte maar prachtige scène in de film waarin een motorrit op eenzelfde wijze met jump-cuts wordt gefilmd als de autorit in Godards klassieker À Bout de Souffle. Daarnaast zie je veel leuke cameo’s van een handvol bekende Belgen en zelfs een beroemde Fin.
Flauw
Dat Delépine en Kervern ook een absurdistische, flauwe vorm van humor aanhangen, is goed te zien in een handvol korte filmpjes die als extra op de dvd te vinden zijn. Het zijn geënsceneerde, kluchtige filmpjes die een vervelend hoog Urbanus-gehalte vertonen. Filmpjes over de directeur van Toys ‘R’ Us die de kerstman zijn bestelling komt doorgeven, een man die een auto steelt waarvan de eigenaar hem rennend met 120 kilometer per uur blijft achtervolgen… Beetje flauw. Het audiocommentaar is daarentegen wel leuk om te horen en ook de deleted scènes zijn erg grappig. De film werd door verschillende Belgische media omschreven als grappigste Belgische film allertijden. Misschien is dat een beetje veel van het goede, maar Aaltra bewijst maar weer eens dat de Belgen betere films maken dan wij.