Met popsaus overgoten
De liefhebbers van Goldfrapp zijn grofweg in twee groepen te verdelen. De eerste groep heeft Felt Mountain, de meer klassiek en jazzy onderlegde debuutplaat van het duo, als favoriet. De tweede groep, daarentegen, geeft de voorkeur aan het electronische Black Cherry. En nu is er dus Supernature, de derde plaat. Ik denk dat de tweede groep zich het meest in deze plaat kan vinden. Daarbij is het waarschijnlijk ook zo dat de eerste groep (waar ik mijzelf toe reken) wederom van een koude kermis thuis komt.
~
Oldfrapp
Goldfrapp heeft dus de koers van Black Cherry voortgezet op dit album. Meer richting pop en in mijn oren een stuk toegankelijker dan de vorige platen. Meer mainstream? In roddelnieuwsbrief Popbitch las ik dat Madonna tegenwoordig ook wel Oldfrapp wordt genoemd. Bij die stelling sluit ik me volledig aan. Op Supernature staan songs waar de diva haar vingers bij af zou likken, met dat verschil dat Alison Goldfrapp wèl in het bezit is van een goede stem. De vergelijking met Elizabeth Frazer gaat op dit album wederom op. En die stem is dan overgoten met een flinke popsaus, die tegen de disco aanhangt.
Synths
Zodoende is Supernature een dansbare plaat geworden. Single Ooh La La blijft goed hangen (voor je het weet zit je toch weer I need ooo-la-la-la-la op de fiets te fluiten), maar de echte hit is Satin Chic. Dit nummer blijf ik steeds opnieuw afspelen. De honky-tonk piano is geweldig! Verder vind je veel zwetende en stuwende beats op Supernature. Hoe kun je het ‘t best omschrijven? Eroti-synthi-pop? Slide in, bijvoorbeeld. Dat herinnert soms zelfs aan het vrouwelijke Prince-gevolg uit de jaren tachtig.
Bronstig
Het thema van deze plaat is sowieso behoorlijk bronstig. Teksten bezingen de liefde, het verlangen, maar zijn in wezen ondergeschikt aan Gregory en Goldfrapps synths en productie. Het zijn namelijk vooral de soundscapes en de zanglijnen die de sfeer maken en het verhaal op dit album vertellen.
Al met al is Supernature gevarieerder dan Felt Mountain en Black Cherry, maar op de keper beschouwd blijft het niveau een flink stuk lager. Hoewel, als je op zoek bent naar iets uitdagenders dan de gemiddelde mainstream popplaat zou ik er gerust voor gaan. Met dit album tussen de nieuwe Madonna en de oude Kylie Minogue in je cd-rek sla je vast geen slecht figuur.
