Een vernieuwende outsider

Waar Flashlight Seasons een wat pastoraal karakter had, doet het nieuwe album Fires In Distant Buildings grootstedelijk aan. Op de donkere hoes prijken hoge, angstaanjagende gebouwen. Illustratief voor de muziek die onmiskenbaar klinkt als Gravenhurst, maar zelden hetzelfde karakter kent als het zachtere akoestische geluid van weleer. Talbot behoudt het mysterieuze, het onderhuidse, maar laat die gebouwen branden totdat ze zwartgeblakerd zijn door de grommende geluidserupties die hij creëert.

Pikzwart

Slechts acht nummers telt Fires In Distant Buildings, maar bij nader inzien zijn het er eigenlijk maar zeven, want één daarvan is een reprise. Vaak pikzwart, met hier een enkel droevig liefdesliedje (Nicole) en daar wat korte geluidsflarden. De meest imposante stukken zijn de slepende opener Down River en het lange, boordevol dynamiek zittende Song From The Arches. Nick Talbot laat hierin horen hoe hij gegroeid is, hoe hij met de versterker op elf een hoogtepunt nog meer kan oprekken, maar ook hoe hij stil en subtiel kan zijn. Zijn zachte stemgeluid constrasteert met de geluidsmuur, wat bijdraagt aan de dreigende atmosfeer op het album.

Dat Nick Talbot prachtige songs kan schrijven en daarbij een nieuwe wereld kan creëren wisten we al, maar dat hij ook nog eens, zonder dat kenmerkende Gravenhurst-geluid te verliezen, een post-rock plaat kan maken waarbij de jongens van Mogwai hun vingers kunnen aflikken, is een openbaring. Hierbij mijn respect voor een artiest die zichzelf opnieuw uitvond, zonder zichzelf in feite opnieuw uit te vinden. Daarbij schreef hij met Animals ook nog eens een van de mooiste nummers die ik dit jaar hoorde. Vernieuwende outsiders als Nick Talbot met Gravenhurst, daar kunnen er niet genoeg van zijn.