Progressief, progressiever, Opeth!
85 punten gemiddeld kreeg Opeth in de Aardschok van september voor hun nieuwste werkstuk. Hiermee schopte Ghost Reveries het direkt tot album van de maand. En niet alleen Aardschok is lovend, ook andere media slaken kreten van verrukking: “Uniek blijft het altijd” (OOR) en “Alsof er engeltjes in je oor piesen!” (ZwareMetalen.com). Natuurlijk word je dan benieuwd als je een exemplaar in handen gedrukt krijgt om er jouw mening over te verkondigen. Niet direct één van de makkelijkste taken als de eerste indruk die ik ooit van Opeth kreeg niet de beste is geweest.
~
Tijd vliegt…
Vanaf het moment dat de teller van mijn CD-speler tijdens het openingsnummer naar 00:10 springt, wint de band me voor zich. Vervolgens houdt Opeth me met Ghost Reveries ruim een uur op mijn plaats. De verschillende stijlen die in de opener voorbijkomen, geven gelijk een mooi overzicht van de gehele plaat. Death grunts worden met het grootste gemak afgewisseld met heldere meerstemmige passages. Akoestische intermezzo’s en dreigende gitaarpartijen lopen vloeiend in elkaar over en de band weet dit alles met een overtuigende speelsheid te brengen. Wat opvalt, zijn de terugkerende thema’s in de muziek die het album tot één hecht geheel maken. Het is dan ook pas wanneer de muziek stopt dat ik met een blik op de klok verbaasd vaststel dat er alweer een uur voorbij is.
…en blijft vliegen
Met iedere luisterbeurt wrijft de cd het er meer en meer in dat ik niet eerder de moeite nam de band aandachtig te beluisteren. Waar Opeth namelijk als black-/deathmetal band begon, ontwikkelde de band zich al snel. Ze lieten meer horen dan wat er binnen dat genre gewoon was. Vaak telden de nummers meer dan vijf minuten, en er slopen bovendien ook steeds meer progressieve elementen in. Uiteindelijk is dit uitgemond in de schijf die op dit moment nog steeds zijn rondjes draait in mijn cd-speler: Ghost Reveries.
Opeth haalt op dit album invloeden aan van de verschillende voorgaande albums, maar vermengt dit ook met geheel nieuwe invloeden. Meermalen komt een Hammond-orgel voorbij en de referenties lopen van Tool naar Enslaved. De vergelijking met laatstgenoemde band ligt mijns inziens ook redelijk voor de hand, gezien de ontwikkeling die zowel deze band als Opeth doormaakte. Ook Enslaved gebruikte namelijk al invloeden uit de jaren zeventig (Mardraum, 2000) zoals ook Opeth dat op Ghost Reveries doet.
Nu kan ik natuurlijk nog alinea’s vol schrijven, waarin ik de loftrompet steek over de muzikale en tekstuele schoonheid van dit album. Beter is het denk ik om het hierbij te laten en de lezer aan te sporen luisteraar te worden. Wie zich qua muzikale smaak ergens op de lijn van Death naar Prog bevindt kan zonder twijfel deze plaat aanschaffen.
