White Stripes

Op het eerste gezicht lijkt er eigenlijk niets veranderd. De schitterende hoes toont zoals gewoonlijk de hoofdrolspelers op een stijlvolle manier. Dit keer staat Meg met de klassieke appel en de besnorde Jack staat er alsof hij een pact heeft gesloten met zijn nieuwe vriend Moenen. Meg kan nog steeds niet goed drummen en Jack bespeelt met een hoge stem zijn bluesy gitaar als vanouds, maar dat geldt eigenlijk alleen voor de opener Blue Orchid. Deze single, met de drumbeat van Hardest Button to Button, kondigde een klein tijdje geleden het in twee weken geschreven en opgenomen album aan. Toch lijkt het liedje nauwelijks op de twaalf nummers die de single op het album volgen. Want nadat Red Rain, Instinct Blues en Blue Orchid op band stonden, lijkt White, na de hikkende verschijning in The Nurse, zijn elektrische gitaar naar de maker te hebben gebracht. Als oplossing bedient Jack White zich voor de rest van de plaat van piano en zijn akoestische gitaar.

Knipogend arrogant

De wisseling houdt echter de angst voor de stelling die de Pumpkins destijds gebruikten – “Wij hebben het geluid van de jaren ’90 bepaald en zijn dan ook degenen die het mogen veranderen” – buiten de deur. Want hoewel de sambabal, de piano en de marimba het geluid bepalen, blijft het geweldig rocken. Bijvoorbeeld bij My Doorbell. Zo knipogend arrogant de titel van de plaat klinkt, zingt White: “I’m thinkin about my doorbell. When you gonna ring it?” In het evengoed rockende Take, Take, Take wordt zijn vraag met het geluid van een deurbel beantwoord. Maar het is niet alleen de rock die de plaat cachet geeft; ook wanneer er gas wordt terug genomen, bijvoorbeeld bij het mooie Forever For Her (Is Over For Me), I’m Lonely (But I Ain’t That Lonely Yet) en As Ugly As I Seem blijft de plaat stevig overeind.

Mooie tijden

Hoewel The White Stripes zelf nog niet helemaal tevreden zijn over het resultaat en al aangekondigd hebben dat ze aan het einde van de komende tournee de plaat in zijn geheel in één take opnieuw willen opnemen om zo nog meer het live-gevoel in de plaat naar voren te laten komen, is Get Behind Me Satan in deze vorm al een sterke verschijning. Hoewel het niet de singles van diens voorganger kent, overtreft de nieuwe plaat gezien de afwisseling en de andere geluiden Elephant op meerdere vlakken. Daardoor blijft het tot nu toe hun beste en meest verrassende plaat sinds White Blood Cells en dat zegt genoeg. Althans, genoeg voor dit moment, want er komen nog heel mooie tijden.