Geen trucjes

Inmiddels is Old and Strong in the Modern Times alweer het achtste studioalbum van het uit Lausanne (Zwitserland) afkomstige Favez, in 1990 opgericht als Favez Disciples (onder welke naam de eerste drie cd’s verschenen). Het schijnt dat de band is vernoemd naar een door Steve McQueen gespeeld karakter uit de film Le Mans (1971). De oplettende luisteraar zal in Favez’ songtitels vaker filmhelden tegenkomen.

Fanatiek

De meeste bands, hoe fanatiek ook, die voor maximaal een handje vol bezoekers in kleine rockclubs spelen, geven er na een aantal jaren de brui aan. Favez is de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. Afgelopen maand nog deden ze Utrecht (Ekko) en Groningen (Vera) aan in hun poging te laten zien dat rocken niet enkel is voorbehouden aan tieners; het merendeel van de band is de dertig inmiddels gepasseerd. Met Old and Strong in the Modern Timeshebben ze het gelijk aan hun kant.

De sound

Van de oorspronkelijke bezetting zijn anno 2005 slechts Wicky en gitarist Guy Bee over. De muziek: een groovende, energieke mix van indierock, emopunk, stoner en metal. Geestverwanten: Get Up Kids, Open Hand, Helmet en Fugazi, hoewel die laatste beslist een stuk experimenteler is. De gemeenschappelijke factor: intelligente teksten (Old and Strong for the Modern Times gaat voornamelijk over de vraag hoe je zinvol invulling kunt geven aan de tijd die rest) en stevige rockmuziek. Favez’ eerste cd’s schijnen trouwens geheel akoestisch te zijn, volgens eigen zeggen omdat de toenmalige drummer nog niet zo hard kon meppen. De huidige drummer kent dat probleem duidelijk niet. Ondanks de tomeloze inzet – al spelen ze voor anderhalve man en een paardenkop, het dak gaat er af – en het aparte gevoel voor humor – zo willen ze elkaar bij optredens nog wel eens in de zeik nemen -, echt wild werden we er tot nog toe niet van. Dat komt voornamelijk door het toch wat beperkte bereik van vocalist Chris W (wiens stem doet denken aan Bush frontman Gavin Rossdale en Nada Surf zanger/gitarist Matthew Caws), die verdraaide vierkwartsmaat en de inwisselbare songs.

Bezieling

Desondanks haalt eigenlijk elk Favez album wel een voldoende. Voornamelijk door de bezieling waarmee de nummers worden gebracht. Old and Strong in the Modern Times is daarop geen uitzondering. Toch laat het gevoel van “waar-ken-ik-dat-ook-alweer-van?” je niet los, wat meteen het grootste manco vormt. De toppers zijn in dit geval Not Ready For The Wind, het iets ingetogener Marlon Brando Porches Hondas and Me (mooie filmtitel!), What Are You Going To Do With My Life en Desolation Blues (voor de Queens of the Stone Age-liefhebber). Het speelplezier straalt er vanaf. Rockmuziek zoals rockmuziek bedoeld is: ongecompliceerd en zonder pretenties.