Gefreak voor de liefhebber

Live is al die experimenteerdrift voor een keer best aardig, maar het op de plaat zetten is iets anders. Weinig mensen zullen vrolijk worden van dit soort muzikale egotripperij. Wat dat betreft is het geen makkelijk plaat. Niet dat Rodriquez en Bixler er wakker van zullen liggen. ‘Als je wilt luisteren dan luister je en anders maar niet’.

Frances The Mute zou een conceptalbum zijn, maar daar willen Rodiquez en Bixler niets van weten. Een greep uit de muzikale referenties dan maar: King Crimson, Pink Floyd, Led Zeppelin, Frank Zappa, Primus, Fantomas (band van voormalig Faith No More voorman Mike Patton) en Steve Albini’s Shellac (staccato riffs), al blijft het lastig. Voeg wat jazz, ambient, salsa en veel bombast toe, plak er een ‘progrock’ sticker op en je komt een heel eind in de goede richting. Bixler Zavala’s maniakale stemgeluid vertoont in de rustigere passages soms overeenkomsten met die van Muse voorman Matthew Bellamy, al blijft diens zeurderige toontje hier gelukkig achterwege. Hoewel ook beslist niet iedereen Bixler’s stem zal trekken.

Het intro van Miranda That Ghost Just Isn’t Holy Anymore doet nog het meest denken aan Godspeed You Black Emperor ft. Ad Visser. Esoterisch vogelgetsjilp voorzien van surrealistisch opzwellende Lynchiaanse bliepjes. Vrolijk worden we er eerlijk gezegd niet van. Voor 2 a 3 minuten best aardig, maar that’s it.

Best lekker

Als Rodriquez en Bixler ergens niet van houden is het stilte. Vakkundig wordt de muzikale muur dicht geplamuurd met alles wat voorhanden is; koortjes, gitaarsolo’s, pulserende synthesizer tonen, vervormde stemmen, voorbijrazende auto’s, gesamplede gesprekken, je kunt het zo gek niet bedenken. Technisch valt er niets op aan te merken. En als je er eenmaal ‘in zit’ is de plaat eigenlijk ook best lekker. Zo mondt Cassandra’s Geminniuit in een geniale jazz-jam en horen we in L’via L’viaquez duidelijk de invloed van numero uno latinrocker Carlos Santana. De huidige single The widow is daarmee wel meteen het meest toegankelijke nummer van de plaat.

Op Frances The Mute gastbijdrages van John Frusciante en Flea (op trompet) van The Red Hot Chili Peppers. Er werd al gesuggereerd dat Universal van The Mars Volta geen drol zou verkopen. Ik kan het me levendig voorstellen. Voor de experimentele zielen onder ons zullen we maar zeggen.