Kings Of Leon

De bandnaam hebben de drie broers Caleb, Nathan en Jared Followill en neef Matthew (met een gemiddelde leeftijd van amper 22) ontleend aan die van vader en opa. Na een EP en het gehypte debuut Youth and Young Manhood (2003) verscheen onlangs het altijd moeilijke tweede album. Een kwestie van erop of eronder noemen ze dat. De broeierige stuitermuziek valt te omschrijven als een mix van The Stones en Creedence Clearwater Revival, met in de verte een echo van seventies-bands als Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers. Klinkt dat hip? Eigenlijk niet. Sommige recensenten spraken minachtend van “recyclers who were laughably re-living an out of date rock ‘n’ roll dream.” Maar dat is wellicht wat overdreven.

Seks!

In vergelijking met het debuut is de gezichtsbeharing misschien wat afgenomen, maar de teksten op A-Ha Shake Heartbreak gaan net als voorheen over de meisjes die de heren Followill het hoofd op hol brengen. Zoals Soft, waarin wordt gezongen over het te dronken zijn om klaar te komen en openingsnummer Slow Night, So Long dat gaat over seks met groupies: “I hate her face, but enjoy the company… you’re not so nice, but the sex sells so cheap” Gelukkig beseffen ze het zelf als geen ander. Het lijkt allemaal een kwestie van afzetten tegen de strikte regels van het geloof.

Whiskey en sigaretten

De sound van dit album ligt in het verlengde van zijn voorganger, maar is misschien iets subtieler. Caleb klinkt bijvoorbeeld nog steeds alsof hij elke ochtend minstens een pakje sigaretten rookt en een fles whiskey achterover slaat, waardoor zingen eigenlijk niet het goede woord is. De twaalf nummers zijn daarbij iets korter dan die op zijn voorganger. Helaas ook dit keer minstens twee bedenkelijke niemandalletjes (Rememo en Day Old Blues). Kings Of Leon komt in de buurt, maar mist de zwaarmoedige urgentie van The Strokes. Dat is niet erg, want aan alleen regen hebben we een broertje dood. A-Ha Shake Heartbreak is daarmee niet revolutionair of vernieuwend, zoals vooral de Engelse media ons graag willen doen geloven, maar toch in zijn geheel genomen een prettige tweede plaat.