Levenslijntje

Onmiddellijk is de schijnbare rust verstoord. Jessica, natuurkundelerares op een middelbare school, heeft geen idee wat haar overkomt. Voordat men haar op zolder opsluit, wordt eerst de telefoon van de muur geslagen. Het is niet afdoende. Na wat gefriemel met draadjes (ze is tenslotte natuurkundelerares) weet ze toch verbinding te krijgen.

Inmiddels zijn we ook op Santa Monica Pier geweest. Zon, blote lijven, rockmuziek en verliefde stelletjes. Ryan, de onwaarschijnlijke held die de film op het oog heeft, stapt in zijn jeep. Dan gaat zijn mobiele telefoon af. Aan de andere kant een vrouw die beweert dat ze ontvoerd is. Het is het begin van een wild avontuur waarin hij ongewild wordt meegesleept. En vervolgens ontrolt zich een snelle thriller binnen het tijdsbestek van één dag. Een race tegen de klok waarin onze held het ene na het andere obstakel dient te overwinnen. De regisseur zelf omschrijft het als “Speed met een mobiele telefoon”. Het mobieltje van Ryan is Jessica’s enige lifeline; het apparaatje zal een cruciale rol spelen bij de afwikkeling van de plot. Rond dat ene idee (“If the phone signal dies, so does she“) is de hele film gecentreerd. Natuurlijk is het een simpele gimmick, maar dan wel één die zo effectief is dat hij onmiddellijk weet te boeien en overtuigen.

Eerder dit jaar zagen we Phone Booth (van dezelfde schrijver, Larry Cohen) waarin Colin Farrell een psychopaat aan de lijn had die hem dreigde te doden wanneer hij ook maar één voet buiten de telefooncel zou zetten. Een mobieltje biedt zonder twijfel meer mogelijkheden: je kan er zelfs gefilmd bewijsmateriaal mee opnemen. Regisseur David Ellis (een vroegere stuntman die zijn debuut mocht maken met Final Destination deel 2) buit die mogelijkheden optimaal uit. De plotontwikkeling is goed gedoseerd: slechts heel geleidelijk wordt onthuld waar het kidnapdrama precies om draait. Maar het zou flauw zijn daar nu al te veel over te zeggen.

Doorsnee

Ellis heeft de beschikking over een goede cast. De personages zijn behoorlijk uitgewerkt (wat al heel wat is voor een actiethriller); hun motivaties duidelijk en geloofwaardig. Kim Basinger is als Jessica Martin goed op haar plaats: kwetsbaar en toch moedig, emotioneel maar krachtig, speelt ze haar rol zonder enige glamour. Chris Evans als Ryan geeft een doorsnee performance, maar de interessantste rol van de film is voor professional William H. Macy. Hij speelt een voor hem gebruikelijk personage (de underdog) in een voor hem níet erg gebruikelijk genre (de actiethriller). Hij is de agent met 27 jaar bureauervaring die eruit wil stappen om met zijn vrouw een schoonheidssalon te beginnen en dan voor het eerst in zijn carrière gedwongen wordt zijn pistool te gebruiken. Ook erg overtuigend is de leider van de kidnappers, door de Britse acteur Jason Statham met grote intensiteit gespeeld.

Als alles wat je van een film verlangt vooral een onderhoudende thriller is die geen minuut verveelt, met een aantal met groot vakmanschap gefilmde actiescènes, dan zal Cellular je zeker bevallen. Daar komt bij dat Los Angeles door Ellis en zijn cameraman Gary Capo mooi in beeld is gebracht. Veel meer dan dit neem je niet mee uit deze film, of het moest zijn de vraag naar sociale verantwoordelijkheid. Zijn we bereid een vreemde het leven te redden wanneer we daar plotseling mee geconfronteerd worden? Maar je weet het antwoord al. Ja natuurlijk, in een Hollywoodfilm transformeert een in alle opzichten doorsnee jongeman, onverantwoordelijk en egocentrisch als zoveel 20-jarigen, zich nu eenmaal per definitie van surfrocker tot actieheld. Of leren we er vooral uit dat je je mobieltje beter niet op kunt nemen als het nummer je niet bekend voorkomt?